Οδύνη και θείος έρωτας Υπήρξα εύθυμη πολύ

	Πνευματική ζωή
	Οδύνη και θείος έρωτας Υπήρξα εύθυμη πολύ ευτυχισμένη καθόλου Μαίριλυν Μονρόε
	Η συν-αίσθηση της προσωπικής ταυτότητας φανερώνεται μέσα από την δυναμική αλληλεπίδραση αισθήσεων, συναισθημάτων και εμπειριών οι οποίες έχουν ως αφετηρία τον εξωτερικό κόσμο. Ο άνθρωπος λαμβάνει συν-είδηση του εαυτού του, μέσα από την συνειδητοποίηση των αντι-κειμένων. Είναι ένα ζωντανό και δημιουργικό σύστημα εγγραφής και επεξεργασίας μηνυμάτων. Η αίσθηση της ταυτότητάς του αναδύεται μέσα από την εμπειρία της σχέσης του με την εξωτερικότητα. Η συν-είδησή του, είναι πάντοτε συνείδηση αντι-κειμένου. Ποτέ συνείδηση της ίδιας της συνείδησης. Ο άνθρωπος είναι άρρηκτα δεμένος με το περιβάλλον. Αισθάνεται τον καθοριστικό ρόλο που ασκεί το περιβάλλον επάνω του. Συνέπεια αυτής της πραγματικότητας είναι να αναζητά τις αιτίες των εμπειριών του σε ότι υπάρχει πέρα από αυτόν. Θεωρεί ότι αυτό που νιώθει ή κάνει αποτελεί αντίδραση στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Χαίρεται, όταν τον ευχαριστούν λυπάται, όταν τον θλίβουν, θυμώνει, όταν τον εξοργίζουν, αμύνεται, όταν του επιτίθενται, εμπιστεύεται τον εαυτό του όταν τον ενισχύουν, φοβάται, όταν τον τρομάζουν. Εξαρτάται και ελέγχεται από τον κόσμο. Ανάγει την πηγή της οδύνης και της χαράς σε εξωτερικές παραμέτρους. Συνεπώς, η προσπάθεία του να ζήσει με χαρά, ειρήνη και εσωτερική αρμονία, μεταφράζεται σε προσπάθεια αλλαγής των συνθηκών του περιβάλλοντος. Επιδιώκει την εσωτερική αλλαγή με εξωτερικές αλλαγές. Την ικανοποίηση των αναγκών του με τα μέσα που του προσφέρει ο γύρω του κόσμος. Έτσι αποτυγχάνει. Όσο περισσότερο απο-λαμβάνει, τόσο πτωχαίνει. Διότι δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης. Οι ισορροπίες που κατορθώνει είναι ασταθείς. Όσο ψηλότερα ανεβαίνει, τόσο πιο απειλητικός επίκειται ο κίνδυνος της πτώσης. Η προσκόλληση στα πράγματα του κόσμου γεννά την οδύνη. Οι σύνδεσμοι που υπηρετούν την ανάγκη συνεπάγονται αιχμαλωσία. Αυτό που έχουμε σήμερα, αύριο θα λείψει. Αυτό που κερδίζουμε, θα χαθεί. Αυτό που μας χαροποιεί, θα μας συν-θλίψει. Η χαρά που μας παρέχει ο κόσμος, θα σβήσει. Σκόνη και χώμα, όσα δεν ανοίγουν την προοπτική της αιωνιότητας. Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα όσα δεν απεργάζονται την νίκη κατά του θανάτου Ο πόνος κυοφορεί την γνώση. Η ψηλάφηση των βυθών της οδύνης, εγείρει την διάθεση της φιλοσοφίας, τον πόθο της αιώνιας Αλήθειας. Ενεργοποιεί τους μηχανισμούς της αυτογνωσίας, τη δυνατότητα της υπαρξιακής αναμόρφωσης. Ο άνθρωπος που ξεπέρασε τον φόβο της οδύνης και ζει με τη Χάρη του Θεού μέσα στην αγάπη ελευθερώνεται. Τα αρνητικά ερεθίσματα που δέχεται δεν βρίσκουν γόνιμο έδαφος πάνω του και αποξηραίνονται. Παρακολουθεί την ταραχή και την αγωνία των άλλων χωρίς να εμπλέκεται. Δεν συμπεριφέρεται αντιδραστικά πλέον αλλά δημιουργικά. Δεν υφίσταται, προτάσσει. Δεν απελπίζεται, δίνει κουράγιο. Προτιμά να δίνει παρά να παίρνει. Προτιμά να αγαπά παρά να τον αγαπούν. Είναι ελεύθερος από τα δεσμά της ανάγκης. Τα κάγκελα του εγωκεντρισμού κάμπτονται και αναπαύεται στην διάσταση της Αγάπης. Η ουδετερότητά του μεταβάλλεται σε ενεργό συμμετοχή. Διευρύνεται και ενώνεται με τα πάντα. Συστενάζει με την οδύνη των ανθρώπων και του σύμπαντος κόσμου. Συναγάλλεται με την δόξα των αγίων και των αγγέλων. Η καρδιά του πτερώνεται με τον έρωτα του Θεού και καίγεται από αγάπη για όλη την κτίση. Ζει το παρόν, μέσα στο ιλαρό φως της αιωνιότητας. Η υπαρξιακή του κατάσταση ορίζεται από την δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Μέσα του λειτουργείται η προσευχή, η θυσία, η γνώση και η Θεία θέληση. Είναι ο άνθρωπος της πνευματικής Αγάπης. Οι σχέσεις του είναι εσταυρωμένες. Η εγωφιλική δομή της ψυχής του αποσυντίθεται. Η εσωτερική του διάσταση μεταμορφώνεται και μαζί της μεταμορφώνεται ο χώρος, ο χρόνος και η συναίσθηση της προσωπικής του ταυτότητας. Η αίσθηση της ξενιτείας αυξάνει. Αποφεύγει τις ενδοκοσμικές επικοινωνίες και βυθίζεται στη σιωπή. Η εμπειρία του είναι μυστική, άρρητη, ανεξιχνίαστη και ακατάληπτη για τις γνωστικές δυνατότητες της ανθρώπινης νόησης. Κοινωνεί με το Θεό. Είναι σε επαφή μαζί Του. Θερμαίνεται από Αυτόν. Επικοινωνεί μαζί Του. Γίνεται φίλος Του, γιος του, δούλος Του και αγαπημένος Του. Η ζεστασιά του Αγίου Πνεύματος τρέφει την ψυχή και το σώμα του. Περισσεύει και διαχέεται στο περιβάλλον. Αυτή την πνευματική κεχαριτωμένη φλόγα, φανερώνει το φωτοστέφανο στις αγιογραφίες. Αυτή η ζέση, είναι η παρηγοριά και η χαρά των Αγίων. Αυτή η χρυσή θέρμη, διαβρέχει τους νεφρούς την καρδιά και τα οστά των Αγίων. Είναι τα αναμορφωμένα πλάσματα που ομοιώθηκαν με τον Δημιουργό και πυκνώνουν στα σπλάχνά τους την άκτιστη ενέργεια του Αχώρητου. Οι ανθοί γέρνουν αγαπητικά στη βία τ’ ανέμου. Ω! τα άνθη τα λευκά. Τα κλαριά άνοιξαν τη ζωή. ’ρωμα βαθύ. Ανοιξιάτικη πνοή. Μυστική ιστόριση της θείας παρουσίας. Ο κόσμος στενάζει κάτω απ’ το βάρος της επιβίωσης. Πορευόμαστε ανέστιοι δίχως προορισμό. Η ματαιότητα πνίγει σταθερά τη ζωή. Η χαρά μας σχοινοβατεί. Οι σχέσεις μαράζωσαν στην δυσοσμία της παρακμής. ’τομα καβουρδισμένα, πρόσωπα εξουθενωμένα. Το κενό πνίγει βαριά την ανάσα μας. Ο κόσμος βουίζει, αδειανό κουφάρι ριγμένο στις πλάτες μας. Οι αισθήσεις πάγωσαν. Παρακολουθούμε τα γεγονότα κάτω απ’ το θολό τζάμι της ανίας. Τα βήματά μας κουράστηκαν. Ματιά, μάτια αγαπημένα, μητέρα! Βυζί τρυφερό, βρύση της ζωής, υπαρξιακό κέντρο του σύμπαντος. Ουρανός λαμποκόπος, σφαίρα γαλάζια διάφανη. Δειλινό άγιο. Ιερότης πυκνή. Αγιασμός συμπαγής των όλων. Ο δρόμος της αλήθειας. Φως! Φως των ψυχών και των σωμάτων. Ευωχία αιωνιότητας. Χαρμονή ατελεύτητη. Αγάπη, αναπνοή των όντων. Τα λόγια ασθένησαν. Επιβιώνουμε στον κύκλο του μηδενός. Τα οράματα, φτωχή τροφή της ανάγκης. Η αγωνία μου αιωρείται στο μαρτύριο της ανυπαρξίας Του. Η απουσία του θαύματος καλλιεργεί την απελπισία. Ο Θεός είναι ο μεγάλος απών της ιστορίας. Χαρά ενδόμυχη απαστράπτουσα. Χαρά κεχαριτωμένη. Νηφαλιότης. Πηγή δροσερή της ζωής. Ευλογία μυστική. Αλλοίωση καλή των σωμάτων. Ελευθερία εσώτατη. Τρισευλογημένη φωτεινότητα. ’φθονα διαχέεται η χάρις του πανταχού παρόντος. Το βάρος της ψυχής μου μένει απρόσιτο. Θεμελιώνεται η πίκρα μου στα βάθη της καρδιάς. Μη μιλάς για την αγάπη. Οι προσδοκίες μαράθηκαν. Η βία του μηδενός συντρίβει τις προοπτικές. Η ζωή εν τάφω. Σφύζει η ζωή. Πληρότης. Ο αγρός πύκνωσε το άρωμά του. Τα πάντα καλά λίαν. ’πειρη η θεία ευλογία διαβρέχει τα κτίσματα. Φως, ιλαρόν αγίας δόξης πλημμυρίζει την πλάση. Ακύμαντη ωραιότης απαθούς διαφάνειας. «Ο εξαποστέλλων πηγάς εν φάραγξιν, αναμέσον των ορέων διελεύσονται ύδατα … Ανοίξαντός σου τη χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος».(2) Χαρά, υπέρτατη απόλαυση, ηδονή απερίγραπτη. Συγκλονισμός βαθύς, επουρανίων δακρύων. Εορτή εορτών και πανήγυρις πανηγύρεων. Ο ουρανός ενώνεται τη γη. Απόκρυφο χαμόγελο των όντων. Ευωδία ογδόης ημέρας. Κατάπαυση του χρόνου. Στα μύχια της Δημιουργίας, πάλλεται το μυστικό τραγούδι της δοξολογίας. Δόξα θεοποιός, δόξα υπαρκτή, δόξα μεθεκτή, δόξα δωρούμενη, δόξα, φως, χαρά, ευλογία, ζωή, αλήθεια, ανάσταση. Η ύπαρξη λειτουργείται στην άρρητη χαρά του αγίου πένθους. Η αλήθεια, οικοδομείται, μέσα μας, σταυρικά. Η νηστεία, οι μετάνοιες, η κόπωση, η εξασθένιση, αλαφρώνουν τις ψυχές και τα σώματα. Ολόκληρος ο άνθρωπος γίνεται ζωντανός ναός του Θεού. Κύριε της αγάπης, παντοδύναμε, ακρότατε έρωτα, πατέρα, αξιάγαστε, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν. Πλημμύρισε τις καρδιές με τη ζωοποιό ενέργεια της θείας σου Χάριτος. Να αποκατασταθεί στο πρόσωπό μας η λαμπρότητα της δημιουργίας. Η λαμπρότητα του σύμπαντος κόσμου. 1: Ωδή ογδόη 2:Ψαλμός ΡΓ’