«Ὁ Υἱός ἐνούσιός τε καί ζῶν ὡς ἰδίαν ἔχων ἐν Πατρί καί μετά Πατρός τήν ὕπαρξιν», ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας καί ἡ διδασκαλία του γιά τήν ὑπόσταση τοῦ Υἱοῦ-Θεοῦ

Dr. Εἰρήνη Ἀρτέμη

Θεολόγος –Φιλόλογος

MA & Phd Θεολογίας

Ὁ Κύριλλος ἐπανελάμβανε τήν εὐαγγελική φράση «ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν, καί Θεός ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρός τόν Θεόν»[1], γιά νά ἐπισημάνει ὅτι ὁ Υἱός εἶναι Θεός[2] καί συναῒδιος μέ τόν Πατέρα. 

Στή συνέχεια, ὑπογράμμιζε ὅτι ὁ Υἱός προέρχεται «ἐκ τοῦ Πατρός»[3], ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν πηγή προελεύσεως, γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ[4]. Γεννήθηκε ἀπό τόν Θεό Πατέρα, ὅπως τό φῶς ἐκπέμπεται ἀπό τό φῶς, «Υἱός καί οὐ Πατήρ νοούμενος». Ἑπομένως, ἔχει τήν ἴδια οὐσία μέ τόν Πατέρα[5], χωρίς ὅμως νά ταυτίζεται τό πρόσωπο τοῦ Πατρός μέ ἐκεῖνο τοῦ Υἱοῦ[6], διότι, τότε, θά φτάναμε στήν αἵρεση τοῦ Σαβελλίου. Ἀκόμα καί ὅταν ἀποκαλεῖ τόν Υἱό πρόσωπο τοῦ Πατρός, δέ φτάνει στό σημεῖο νά υἱοθετεῖ τή διδασκαλία τῆς Σαβελλιανικῆς κακοδοξίας, ἀλλά ἐννοεῖ τήν ἔνσαρκη φανέρωση τοῦ Υἱοῦ στόν κόσμο, κάτι πού ἐπιβεβαιώνεται καί μέσα ἀπό τά λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Ὁ ἑωρακώς ἐμέ, ἑώρακε τόν Πατέρα» καί «Ἐγώ καί ὁ Πατήρ ἕν ἐσμεν»[7]. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, λοιπόν, εἶναι «ὁ ἐνυπόστατος, ἡ οὐσιώδης καί τελεία καί ζῶσα εἰκών τοῦ ἀοράτου Θεοῦ»[8] καί ὄχι «ἀνυπόστατος», ὅπως ὁ ἀνθρώπινος λόγος[9], «οὐδὲ ὡς ρῆμα ψιλόν ἐν ἀνθρώπῳ γεγονώς»[10]. Εἶναι «ἐνούσιός τε καί ζῶν ὡς ἰδίαν ἔχων ἐν Πατρί καί μετά Πατρός τήν ὕπαρξιν»[11], δηλαδή ὁμοούσιος καί συναῒδιος μέ τόν Πατέρα. Ἡ χρήση τοῦ ὅρου «ἐνυπόστατος», προφανῶς, φανερώνει τήν ἐπίδραση τῆς χριστολογίας τοῦ Ἰσιδώρου στόν Κύριλλο[12].

Ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός[13] εἶναι κατά τή θεία φύση Του πλήρης[14], λεπτός καί ἀσώματος[15], γιατί «μόνος ἐξέφυ, καί ἐξ αὐτῆς γεγέννηται τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ καί Πατρός»[16]. Τόνιζε, λοιπόν, «σαφῶς Θεόν ὄντα καί ἐκ Θεοῦ Λόγον»[17] καί «Υἱός ἐστιν ἀληθῶς, καί ἐκ Θεοῦ Θεός»[18]. Ἑπομένως, ὁ Λόγος εἶναι Θεός[19] «ἐν ἰσότητί τε καί ὁμοιότητι τοῦ Πατρός»[20]. Ὡς Θεός εἶναι συναιώνιος[21] μέ τόν Πατέρα, «οὐκοῦν ἦν ὁ Λόγος ἐν ἀρχῇ»[22], ἀκόμα καί ὅταν ἔγινε ὅμοιος μέ ἐμᾶς, δηλαδή ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος[23]. Στό χωρίο αὐτό τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννου, ἡ σημασία τῆς «ἀρχῆς» εἶναι ἀπόλυτη, δέν ἀναφέρεται σέ σχέση μέ κάτι ἄλλο καί σημαίνει τήν ὕψιστη φύση[24]. Ἄλλωστε, γιά ὅλα τά κτίσματα ἀρχή θεωρεῖται ὁ χρόνος, γιά τό Λόγο, ὅμως, τοῦ Θεοῦ, πού ὑπάρχει ἀχρόνως, ἡ ἀρχή δέν ἔχει χρονική σημασία. Ἀρχή τοῦ Λόγου εἶναι ὁ Πατήρ, ἀπό τόν ὁποῖο γεννιέται ἀϊδίως, καί προϋπάρχει μαζί Του προαιώνια[25]. Ἑπομένως, ὁ Πατήρ εἶναι ὁ ἀίδιος αἴτιος τῆς ὑπάρξεως τοῦ Υἱοῦ, τοῦ ἀιδίου αἰτιατοῦ, καί αὐτή εἶναι ἡ διαφορά τῆς καθ̉ ὑπάρξεως σχέσεως τοῦ Πατρός σέ σχέση πρός τόν Υἱόν Του[26].

Ἡ προσωνυμία «Υἱός» ἀποδόθηκε στό Λόγο, διότι «...γεγέννηκεν ἐξ ἑαυτοῦ (=τοῦ Πατρός) τὸν Υἱόν, ἴδιον δὲ αὖ τοῦ Υἱοῦ τὸ Υἱὸς ὄνομα τὴν αἰτίαν ἐπάγοντες ὅτι γεγέννηται παρὰ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός»[27]. Ὁ ἱερός Πατήρ σημείωνε μέ ἔμφαση ὅτι μεταξύ Πατρός καί Υἱοῦ δέν ὑπάρχει «μήτε ροπή, μήτε διάστημα, μήτε ἄλλο τι ἔστι»[28]. Δέν προϋπάρχει, δηλαδή, ὁ Πατήρ τοῦ Υἱοῦ, παρ̉ όλο πού λέγεται ὅτι ὁ Πατήρ εἶναι ἀγέννητος καί ὁ Υἱός γεννητός[29]. Τά ἐπίθετα αὐτά χρησιμοποιοῦνται μέ καταχρηστική σημασία, γιά νά δηλώσουν τίς σχέσεις τῶν θείων Προσώπων μεταξύ τους καί δέν ἔχουν τό νόημα πού τούς δίνεται, γιά νά γίνει λόγος γιά τίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους.

Πολλές φορές, ὁ Υἱός ὀνομάζεται «δύναμις»[30], «ἰσχύς» καί «βραχίονας» τοῦ Θεοῦ[31], μέσῳ τοῦ ὁποίου ὁ Θεός δημιουργεῖ τόν κόσμο καί τιμωρεῖ τούς Αἰγυπτίους μέ τίς ἀβάστακτες πληγές, γιά νά τούς ὑποχρεώσει νά ἐλευθερώσουν τούς Ἰσραηλῖτες ἀπό τή δουλεία καί νά τούς ἐπιτρέψουν νά φύγουν ἀπό τήν Αἴγυπτο[32]. Παραλληλίζεται μέ τό μάννα ἐξ οὐρανοῦ, τόν οὐράνιο ἄρτο[33], ὁ ὁποῖος χορηγεῖται σέ ὅλη τή λογική κτίση, γιά νά τή θρέψει πνευματικά καί νά τή βοηθήσει νά γνωρίσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τόν ἴδιο τόν Θεό μέσῳ τοῦ ἴδιου τοῦ Λόγου. Εἶναι «ἡ δεξιά τοῦ Θεοῦ, δι᾽ ἧς τά πάντα κατορθοῖ καί πάντα ἐργάζεται»[34]. Εἶναι ἡ μοναδική Ἀλήθεια, ἡ ὁποία φανερώνει τόν Πατέρα καί τό θέλημα Αὐτοῦ. Ὅλος ὁ οὐρανός, ἐννοώντας τό σύμπαν ὁλάκερο, Τόν προσκυνᾶ, διότι Αὐτός εἶναι ὁ ποιητής τῶν ὅλων, ἐπιβεβαιώνοντας τά λόγια τοῦ Ἔσδρα: «πᾶσα ἡ γῆ τήν ἀλήθειαν (=ὁ Υἱός) καλεῖ, καί ὁ οὐρανός αὐτήν προσκυνεῖ, καί πάντα τά ἔργα αὐτήν σείεται καί τρέμει»[35]. Ὁ Υἱός, ὡς ὀμοούσιος πρός τόν Πατέρα, ἔχει τή δυνατότητα νά εἶναι ὁ δημιουργός καί συντηρητής τοῦ κτιστοῦ σύμπαντος, ὁρατοῦ καί ἀοράτου, ὅπως καί ὁ Πατήρ[36].

ΜΕΡΟΣ Β: Ο Κύριος μας μιλά περί της Δευτέρας Του Παρουσίας και μας ζητά να προσέχουμε τα σημεία των καιρών για να μην πλανηθούμε.

Μετά το Ευαγγέλιο του Τελώνου και του Φαρισαίου, αρχίζει ο Χριστός μας και μιλάει σιγά σιγά για τη Δευτέρα Παρουσία Του. Ναι, ομιλεί για τη Δευτέρα Παρουσία Του και μας λέγει για το πότε θα έρθει και το πως θα κριθούμε. Δηλαδή το σημερινό Ευαγγέλιο που αναλύουμε, θα λέγαμε ότι είναι το αποκορύφωμα των όσων έλεγε ο Κύριος τις προηγούμενες ημέρες.

Αδελφοί μου, όσοι πηγαίνατε κάθε ημέρα στην Εκκλησία και προσέχατε το Ευαγγέλιο, θα διαπιστώνατε ότι ο Χριστός μας απαντάει στα ερωτήματα των μαθητών Του.

 

Ιδού τα ερωτήματα των μαθητών Του. «Πότε Κύριε θα έρθεις να κρίνεις ζώντας και νεκρούς»; Πότε Χριστέ μου θα ξανα᾽ ρθεις; Πότε; Και ναι μεν ο Χριστός δεν τους δίνει ακριβή ημέρα και ώρα, αλλά όπως τους είπε τους καθορίζει περίπου τον καιρό και τον χρόνο. Για να δούμε τι τους είπε ο Κύριος. Όπως βλέπετε, όταν η συκιά βγάλει φύλλα, αμέσως λέτε, μπήκε καλοκαίρι, δεν θα υπάρξει ξανά χειμώνας. Τέλος ο χειμώνας. Αδέλφια μου, λέει ο Χριστός· όταν δείτε τη συκιά και σκάσουν τα φύλλα, και βγουν τα φύλλα της, πάει τέλειωσε ο χειμώνας. Μπήκε το καλοκαίρι. Άνθισε η συκιά; Δεν υπάρχει περίπτωση να ξανακάνει κρύο. Έτσι τους λέει ο Χριστός, όταν δείτε να εκπληρώνονται τα σημεία που θα σας αναφέρω, να εννοήσετε ότι όπως τελειώνει ο χειμώνας και αρχίζει το καλοκαίρι, έτσι και ο χρόνος της ζωής σας τελειώνει και θα ξεκινήσει μια νέα ζωή με κέντρο την Δεύτερή μου Παρουσία.

 

Όταν δείτε δηλαδή να εκπληρώνονται τα σημεία, όπως όταν βγουν τα φύλλα της συκιάς, έρχεται το καλοκαίρι, έτσι και όταν εκπληρωθούν τα σημεία, έρχεται το τέλος του κόσμου και ξεκινά η αιώνια ζωή.

 

Τότε ο Κύριος ξεκίνησε τα τους λέγει ένα ένα τα σημεία που θα προηγηθούν δια να καταλάβουν πότε θα φτάνει το τέλος του κόσμου.

Την περίοδο λοιπόν αυτή του Τριωδίου που ξεκινάμε την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου, τις καθημερινές ημέρες στην Εκκλησία τα Ευαγγέλια που αναγινώσκονται, έως ότου φτάσουμε στο Ευαγγέλιο το σημερινό της Κρίσεως, αναφέρονται στα σημεία που είπε ο Κύριος ότι όταν εκπληρωθούν θα είναι το τέλος του χειμώνα, δηλαδή της παρούσης ζωής.

 

Ας δούμε τι λέγει το Ευαγγέλιο το οποίον αναγινώσκουμε την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου: «Και είπε ο Κύριος, τοις αυτού μαθηταίς· εν ταις ημέραις εκείναις και μετά την θλίψιν εκείνη ο ήλιος σκοτισθήσεται και η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής και οι αστέρες έσονται εκ του ουρανού πίπτοντες, και αι δυνάμεις των εν ουρανοίς σαλευθήσονται και τότε όψονται τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών μετά δυνάμεως πολλής και δόξης. Και τότε αποστελεί ο Κύριος τους αγγέλους Αυτού και επισυνάξει τους εκλεκτούς Αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων, απ᾽ άκρου εις άκρου της γης έως άκρου του ουρανού. Από δε της συκής μάθετε τούτο· όταν αυτής ίδη ο κλάδος απαλός γένηται και εκφύει τα φύλλα, γινώσκετε ότι εγγύς το θέρος εστί ούτω και υμείς όταν ταύτα ίδητε γινόμενα γινώσκετε ότι εγγύς εστίν επί θύραις. Αμήν, λέγω υμίν ου μη παρέλθει η γενεά αύτη». Δεν θα παρέλθει, δεν θα πεθάνει δηλαδή, μας λέγει ο Κύριος, η γενεά αυτή η οποία θα δει αυτά τα σημάδια «μέχρις ου πάντα ταύτα γίνεται». Θα τα δει όλα αυτά που σας λέγω, είπε ο Κύριος, μέχρι και τη Δευτέρα μου Παρουσία.

 

Σας βεβαιώνω, λέει ο Χριστός μας ότι «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι». Ο ουρανός και η γη θα εξαφανισθεί, αλλά τα λόγια Μου δεν θα χαθούν, θα γίνουν ένα προς ένα.

Τα ακούτε αδελφοί μου, εδώ τι μας λέγει ο Χριστός μας στο Ευαγγέλιο που διαβάζεται την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου; Η γενιά η οποία είδε να εκπληρώνονται τα σημεία των καιρών, τα οποία έχει προείπει ο Χριστός μας, η γενιά αυτή που τα είδε, θα δει και τη Δευτέρα Του Παρουσία.

 

 

Αύριο συνεχίζεται το τρίτο μέρος...

Ηθική της αυτονομίας και ήθος της ελευθερίας

               «Όπως τονίζει ο Andre Gide στη νουβέλα του  «Η Επιστροφή του ασώτου», ο άσωτος υιός, ο οποίος έφυγε απο τον οίκο του πατρός σαν «κατακτητής», γεμάτος πόθους και ελπίδες για καινούργια ζωή, ομολογεί κατά τη συνάντηση που έχει την επαύριο της επιστροφής του με τον πατέρα του, με τον πρεσβύτερο και τον νεώτερο αδελφό του, ότι δεν τον έφερε πίσω η μετάνοια, αλλά η πείνα και η δυστυχία, η αδυναμία και η αναδρία του, ομολογεί ότι γύρισε  «υποταγμένος» επειδή  «υπέφερε». Όταν μάλιστα η μητέρα του τον παρακαλεί να συμβουλεύσει τον μικρότερο αδελφό του, ο οποίος του μοιάζει και έχει το νου του στο φευγιό και στην έξοδο, να μην εγκαταλείψει το σπίτι του, τότε ο άσωτος ομολογεί κατά τη συνάντηση τους τα εξής: «Θά'θελα να σε γλυτώσω από το γυρισμό, γλυτώνοντας σε από το ξεκίνημα». Ωστόσο ο μικρότερος αδελφός φεύγει και προσκαλεί τον άσωτο να τον ακολουθήσει. Εκείνος όμως μένει, τσακισμένος και εξουθενωμένος απο την ταπεινωτική επιστροφή και επειδή ξέρει ότι ο νεώτερος αδελφός χωρίς αυτόν θα είναι πιο ανδρείος. Τον αποχαιρετά με τα εξής λόγια: «Παίρνεις μαζί σου όλες μου τις ελπίδες. Να'σαι δυνατός · ξεχασέ μας, ξέχασε με. Άμποτε μπορέσεις να μην ξαναγυρίσεις.

Δημήτριος Τσελεγγίδης: Η χαρισματική Υιοθεσία

Ακολουθεί απόσπασμα

«Η χαρισματική υιοθεσία έχει οντολογικό περιεχόμενο και γι'αυτό διαφέρει ουσιωδώς από την υιοθεσία που γίνεται μεταξύ των ανθρώπων. Οι υιοθετούμενοι από τους ανθρώπους κοινωνούν μόνο στο όνομα αυτών που τους υιοθετούν. Δεν συνδέονται μ'αυτούς με καμιά πραγματική γέννηση. Στην οντολογική και χαρισματική υιοθεσία όμως υπάρχει αληθινή γέννηση και κοινωνία των υιοθετουμένων με το γεννήτορα τους. Έτσι οι υιοθετουμένοι πιστοί κοινωνούν όχι απλώς στο όνομα αλλά και στα ίδια τα πράγματα, κοινωνούν στο σώμα, το αίμα και την άκτιστη ζωή του Χριστού. 

Αλλά η χαρισματική υιοθεσία ως πραγματική γέννηση συνεπάγεται συγγένεια, η οποία δεν υπερέχει μόνο από τη συγγένεια που προκύπτει από τη θετή υιοθεσία των ανθρώπων αλλά και από τη συγγένεια που δημιουργείται από τη φυσική υιότητα που παρέχουν οι γεννήτορες, αφού οι γεννώμενοι χαρισματικώς είναι περισσότερο παιδιά του Θεού παρά των κατά φύση γονέων τους. Και αυτό γιατί οι υιοθετούμενοι πιστοί έχουν κοινά με το Χριστό όχι μόνο τα μέλη αλλά και τη ζωή.

Άλλωστε αυτή ακριβώς είναι η αληθινή κοινωνία, (η κοινωνία στην πληρότητα της), όταν οι κοινωνούντες μετέχουν ταυτόχρονα στο ίδιο πράγμα. Και αυτό μπορεί να γίνεται χωρίς διακοπή από τους χαρισματικώς υιοθετουμένους που κοινωνούν στο μυστηριακό σώμα του Χριστού. Ο Χριστός δηλ., αφού αναγέννησε πραγματικά και ζωοποίησε τους πιστούς, δεν απομακρύνθηκε απ'αυτούς, όπως γίνεται με τους φυσικούς γεννήτορες τους, αλλά παραμένει πάντοτε οντολογικώς ενωμένος μαζί τους. Η χαρισματική υιοθεσία λοιπόν που παρέχεται μυστηριακώς στα πλαίσια της Εκκλησίας συνίσταται στη συνύπαρξη και κοινωνία των υιοθετουμένων με το γεννήτορα τους Χριστό· «η επί των μυστηρίων υιότης», σημειώνει ο Καβάσιλας,  «εν τω συνείναι και κοινωνείν εστί». 

Η χαρισματική αυτή υιοθεσία δεν αποτελεί στατική αλλά δυναμική πραγματικότητα. Ερμηνεύοντας ο Παλαμάς σχετικό χωρίο του ευαγγελιστή Ιωάννη, που αναφέρεται στην υιοθεσία των πιστών, σημειώνει ότι η υιοθεσία χορηγείται στους πιστούς με το Βάπτισμα, απ'όπου και αντλούν την «εξουσία», δηλαδή την πνευματική δύναμη, να γίνουν κατά χάρη παιδιά του Θεού. Όταν λέει ο ευαγγελιστής ότι «έδωκεν ημίν εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι», παραατηρεί ο Παλαμάς, υπονοεί ότι αυτός που αναγεννήθηκε με το Βάπτισμα έλαβε τη δύναμη να γίνει «σύμμορφος τω σώματι της δόξης του Υιού του Θεού». 

Η «συμμόρφωση» αυτή πραγματώνεται στην πληρότητα της στο μέλλοντα αιώνα, με την προϋπόθεση όμως ότι ο πιστός ζει στην παρούσα ζωή εν «καινότητι» και εν Χριστώ. Στην πνευματική αναγέννηση συμβαίνει κάτι ανάλογο με τη φυσική γέννηση. Όπως δηλαδή κατά τη φυσική γέννηση το νεογέννητο βρέφος έχει τη δύναμη από τη φύση του να γίνει σοφό και ενώ είναι σοφό «δυνάμει» γίνεται και «ενεργεία» σοφό μόνον όταν ενηλικιωθεί και υποστεί την ανάλογη αγωγή, έτσι συμβαίνει και με την χαρισματική υιοθεσία. Οι πιστοί με τη χαρισματική γέννηση τους από τον Θεό υιοθετήθηκαν απ'αυτόν, δεν έγιναν όμως αμέσως και «ενεργεία» παιδιά του Θεού. Πήραν απλώς τη δύναμη να γίνουν παιδιά του Θεού στα έσχατα, κατά τη μέλλουσα δηλαδή βασιλεία.

Την υιοθεσία που αποκτά ο πιστός με τη χάρη του Βαπτίσματους είναι δυνατό και να τη χάσει. Αυτό συμβαίνει, όταν ο πιστός διαπράξει την προς «θάνατον» αμαρτία. Αλλά και στο σημείο αυτό μπορούμε να επισημάνουμε την υπεροχή της χαρισματικής υιοθεσίας από τη φυσική υιότητα. Ενώ δηλ. «το της σαρκός τέκνον θανάτω περιπεσόν παρά του γεννήσαντος ουκ αναζεί πάλιν», ο εν Χριστώ αναγεννημένος και υιοθετημένος πιστός και μετά τον πνευματικό θάνατο του, που επιφέρουν οι θανάσιμες αμαρτίες, έχει τη μετάνοια, η οποία του δίνει τη δυνατότητα, αφού αποστραφεί την αμαρτία, να ζωοποιείται πάλι και να επανακτά την υιοθεσία του, για να μπορεί στη συνέχεια να γίνεται μέτοχος της άκτιστης ζωής του Θεού και να σώζεται».

«Χάρη και ελευθερία κατά την πατερική παράδοση του ΙΔ' αιώνα»

Δημητρίου Ι.Τσελεγγίδη, εκδόσεις Π.Πουρναρά

Πόλεμος τῶν Μασώνων κατά τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου

Ὅλος, αὐτός ὁ φοβερός, πολύπλευρος καί συντονισμένος πόλεμος τῆς Ἑβραιομασωσνίας στρέφει τά πυρά του κατά τῆς Ὀρθοδοξίας. Προβάλλει ἡ Μασωνία στήν Οἰκουμενική Κίνηση τό δικό της "Πιστεύω". Βασική της γραμμή εἶναι ὅτι καμμία θρησκεία δέν κατέχει τήν πλήρη καί τέλεια ἀλήθεια. Μιλάει γιά μῦστες καί ἐξισώνει τόν Χριστό μέ τόν Πυθαγόρα.

Στό Τυπικό 30οῦ βαθμοῦ τῆς Μασωνίας διδάσκεται στόν μυούμενο τό ἑξῆς:

"Ὁ Τεκτονισμός θέλει ἀπό τοῦ ἑνός ἄκρου τῆς γῆς μέχρι τοῦ ἄλλου νά δύναται ὁ μυούμενος ἐάν θέλη νά καίη θυμιάμα ἐπί τοῦ βωμοῦ τῆς θεότητος, ὑπό οἱανδήποτε μορφήν καί ἄν λατρεύεται αὐτή"! (Αὐτό δέν κάνουν οἱ Οἰκουμενιστές;;;).

Ὅλος ὁ ἀγώνας τῶν ἀντιχρίστων γίνεται γιά νά πέσουμε στήν ἀπιστία ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι. Καί μᾶς καλοῦν οἱ Μασῶνοι σέ ἕνωσι λέγοντας ὅτι χρεωκόπησε ὁ Χριστιανισμός καί "δέν δύναται πλέον νά ἐπαναφέρη τήν ἀνθρωπότητα εἰς τόν θεῖον αὐτῆς προορισμόν" ἀλλά ὅτι αὐτό πλέον εἶναι ἔργο "τῶν Τεκτόνων τῶν ἐμπνευσμένων αὐτῶν προδρόμων τῆς Παγκόσμιας εὐδαιμονίας"!

Μᾶς καλοῦνε νά καῖμε θυμίαμα στό βωμό τῆς εἰδωλολατρίας, ἀρνητές τοῦ Χριστοῦ καί προσκυνητές τοῦ Διαβόλου. Αὐτό προβλέπει τό σχέδιο MRA τῆς Σιωνιστικῆς Πανθρησκείας!

ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Αναρτήθηκε από ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ