Η μετάνοια του φονιά

Η μετάνοια του φονιά

Στη φυλακή της Τσιτά συνάντησα μια φορά έναν φυλακισμένο ο όποιος καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια καταναγκαστικής εργασίας. - Εγώ, μου είπε αυτός, τελείωσα την κρατική σχολή και ήθελα να μπω στο πανεπιστήμιο άλλα οι γονείς μου δεν το δέχτηκαν. Ήθελαν να παντρευτώ και ...όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να χειροτονηθώ και να αναλάβω μία ενορία. Είχα και άλλα αδέλφια και έπρεπε να βοηθήσω τους γονείς μου στην ανατροφή τους. Αντιστεκόμουν για πολύ καιρό, όμως τελικά αποφάσισα να υποταχτώ στη θέληση τους. Παντρεύτηκα την κόρη ενός πρωθιερέα. Η γυναίκα μου ήταν ένα καθαρό και αγνό περιστεράκι. Την αγαπούσα πάρα πολύ. Μια φορά μου είπε για αστείο: «Δε σ' αγαπώ και δεν ξέρω γιατί σε παντρεύτηκα». Τις λέξεις της αυτές τις πήρα για αστείο και οι δύο μας γελάσαμε γι' αυτό που είπε χωρίς να έχουμε καμία υποψία ο ένας για τον άλλον... Την δεύτερη μέρα μετά απ' αυτή τη συζήτηση πήγα στον επίσκοπο μου για να τον παρακαλέσω να μου δώσει κάποια ενορία και να ορίσει την ημερομηνία της χειροτονίας μου σε διάκονο. Γυρίζω σπίτι και δεν βρίσκω εκεί τη γυναίκα μου. Πήγα στον κήπο αλλά ούτε εκεί την βρήκα. Μετά πήγα στην εκκλησία και την βρήκα στην αυλή όπου καθόταν σε ένα πάγκο μαζί με τον αδελφό του γραμματέα του χωριού μας. Όταν τους πλησίασα αυτή σαν να ντράπηκε λίγο, μου έδωσε το χέρι αλλά δε σηκώθηκε να με χαιρετήσει. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά... Όταν της είπα να πάμε στο σπίτι, αυτή έδειξε απροθυμία να με ακολουθήσει... Το βράδυ πήγα για ύπνο. Αυτή δεν ξάπλωσε μαζί μου. Από το μυαλό μου πέρασε η ιδέα να κοιτάξω το εσώρουχο της. Σιγά-σιγά πλησίασα το κρεβάτι της και δυστυχώς βεβαιώθηκα πώς οι υποψίες μου δεν ήταν άδικες. Μπορείτε να φανταστείτε τί έγινε τότε μέσα μου, έχασα τελείως τον εαυτό μου και έγινα έξαλλος! Αμέσως πήγα στο σπίτι του γραμματέα, έσφαξα τον αδελφό του και σακάτεψα τον ίδιο. Μετά πήρα ένα τσεκούρι, πήγα στη γυναίκα μου και της έκοψα το κεφάλι... Συνέχιζα να την χτυπώ με το τσεκούρι ακόμη και όταν ήδη ήταν νεκρή. Όταν σταμάτησα να την χτυπάω και γύρισα πίσω το κεφάλι μου, τότε είδα τη γυναίκα μου δίπλα μου Αυτή στεκόταν στα γόνατα με σκυμμένο κεφάλι σε στάση προσευχής στο πάτωμα, πού ήταν πλημμυρισμένο με αίμα. Τότε εγώ σαν τρελός βγήκα τρέχοντας στο δρόμο και άρχισα να φωνάζω, ότι είμαι δολοφόνος και έσφαξα δύο ανθρώπους. Με έπιασαν και με καταδίκασαν σε δώδεκα χρόνια κάτεργα, οπού τώρα με οδηγούν. Ξέρετε, παππούλη, δοκιμάζω τώρα βαριά στενοχώρια. Η ζωή μου είναι ένα ατέλειωτο μαρτύριο, η ψυχή μου είναι καταστραμμένη. Δε θέλω να πιστέψω ότι εγώ ο ίδιος το έκανα. Προσπάθησα να προσευχηθώ αλλά δεν μπορεί να βγει καθαρή προσευχή από την ψυχή ενός εγκληματία. Μερικές φορές δοκιμάζω τρομερή θλίψη. Μήπως μπορείτε, παππούλη μου, να με βοηθήσετε;

- Υιέ μου αγαπητέ, με δάκρυα σε ικετεύω να εξομολογηθείς, έτσι ώστε μετά από αυτή την εξομολόγηση να μην μείνει ούτε μία αμαρτία, ακόμα και από τα παιδικά σου χρόνια, πού να μην την είπες. Στις πιο τρομερές και επαίσχυντες αμαρτίες πού έπραξες, να σταθείς ιδιαίτερα και να τις διηγηθείς στον ιερέα με ειλικρίνεια. Σαν αιτία των αμαρτιών σου να θεωρείς μόνο τον εαυτό σου και όχι τους άλλους και να βλέπεις πώς την αιτία αυτή την δημιούργησες εσύ ο ίδιος συνειδητά. Αμέσως, αγαπητέ μου, μετά από μία τέτοια εξομολόγηση θα νοιώσεις μεγάλη ανακούφιση. Σε παρακαλώ θερμά, εκτός από αυτή την εξομολόγηση, να παραδοθείς σε θερμή καρδιακή προσευχή. Κάνε αυτό δύο εβδομάδες και θα δεις τί θα γίνει μέσα σου. Μου έδωσε το λόγο του ότι δύο εβδομάδες θα κάνει αυτό πού του είπα.

Ο σατανάς θέλει φασαρία μέσα στο σπίτι. Γέροντας Πορφύριος

Ο σατανάς θέλει φασαρία μέσα στο σπίτι. Γέροντας Πορφύριος

Για τις σχέσεις του ανδρογύνου ;Πώς να συμπεριφέρεσαι; Τι σου έλεγε;

- Μου έλεγε πολλά . Έλεγε, δηλαδή, ότι πρέπει να συνεννοούμαστε ,να προσευχόμαστε μαζί. Αυτό μου τόνισε πολλές φορές. Η προσευχή πρέπει να είναι κοινή. Όταν τα παιδιά μου ήταν φοιτητές, του έλεγα ότι προσεύχομαι για να περάσουν τις εξετάσεις. Μάλιστα, μια φορά, ο γιός μου, αν και ήταν καλός φοιτητής, σε κάποιες εξετάσεις δυσκολευόταν ∙ τότε μου είπε ο Γέροντας: «δε θα περάσει τις εξετάσεις». Πράγματι δεν τις πέρασε.

Και όταν ξαναπήγα, μου είπε: «Δε θα περάσει γιατί του φωνάζεις και να, ο σατανάς θέλει να κάνει φασαρία μέσα στο σπίτι και είσαι συ το όργανό του. Να μη μιλάς».
«Να σου πω και κάτι άλλο» μου ‘λεγε. «Όταν γίνεται η προσευχή από κοινού, τότε να δεις πως γίνεται το θαύμα». Και του λέω: «Μα να πω στον άντρα μου, έλα να γονατίσουμε να κάνουμε προσευχή να περάσουν τα προβλήματα;». – «Σου είπα εγώ έτσι; Εγώ σου είπα να κάνετε προσευχή. Απ’ εκεί και πέρα βρέστε τα μόνοι σας».
- Το να μη φωνάζετε στα παιδιά σας το τοποθετούσε ειδικά στην περίοδο των εξετάσεων;

Ένα θαύμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου που συγκλονίζει...

Ένα θαύμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου που συγκλονίζει...

Πηγή: Αγιορείτικο Βήμα

Δύο ώρες περίπου προσευχόταν κλαίγοντας ο κ. Κωνσταντίνος Πολυχρονίου, ανώτερος κρατικός υπάλληλος μπροστά στη Λάρνακα του Οσίου Ρώσου.Φορούσε πιζάμες και ένα ταξί τον περίμενε στην Βορεινή πύλη της Εκκλησίας. Όταν τελείωσε τη μυστική του συνομιλία με τον Όσιο, ξεκίνησε με αργά βήματα, σέρνοντας τις παντόφλες στο δάπεδο και προχωρούσε προς την έξοδο.Τον σταμάτησε ένας ιερέας και τον ρώτησε γιατί έκλαιγε τόση ώρα, γιατί δεν ήταν ντυμένος κανονικά και ήρθε στην εκκλησία με πιζάμες και αν επιθυμούσε να του έδινε δωμάτιο στον ξενώνα να αναπαυθεί για λίγο αν το είχε ανάγκη.

- Όχι πάτερ, απάντησε και συνέχισε, με ξεκούρασε για πολλά χρόνια ο Άγιος, αυτός, ο μεγάλος και θαυματουργός γιατρός που υπηρετείτε. Σήμερα το πρωί στον «Ευαγγελισμό», στο Νοσοκομείο, ήρθε η γυναίκα μου να με δει.

Έχει περάσει δεκαετία και πλέον να σταθώ όρθιος όπως με βλέπετε τώρα. Μία χρόνια πάθηση του νευρικού συστήματος και μία αρρώστια που είχα περάσει μου έφεραν αναπηρία τόση που έχασα τη θέση μου, πήρα πρόωρα σύνταξη και οδηγήθηκα στα Νοσοκομεία γιατί μετά το δεύτερο χρόνο είχα πάνω από 80% παράλυση των κάτω άκρων.

Ή παράλυση, η κακή ψυχολογική κατάσταση, η πρόωρη έξοδος μου από τη δραστηριότητα της ζωής με οδηγούσαν σε μαρασμό, σχεδόν στο θάνατο.Σήμερα, λοιπόν, το πρωί η γυναίκα μου ήρθε στο Νοσοκομείο, με βρήκε να κοιμάμαι, δεν με ξύπνησε, παρά κάθισε δίπλα στο κρεβάτι μου σε μια καρέκλα. Για λίγα δευτερόλεπτα την πήρε ο ύπνος.

Βλέπει στο όνειρο της ότι, στο διπλανό θάλαμο γινόταν επισκεπτήριο γιατρών. Ανάμεσα τους ήταν ένας άγνωστος ξένος γιατρός.Τον πλησιάζει η γυναίκα μου και του λέει: Γιατρέ μου, είστε ξένος; Σας βλέπω για πρώτη φορά στο Νοσοκομείο. Σας παρακαλώ στο διπλανό θάλαμο έχω τον άνδρα μου πάνω από δέκα χρόνια παράλυτο. Οι γιατροί μου έχουν πει την αλήθεια, ότι χάνω το σύντροφο μου. Χάνω το στήριγμα μου. Θα πεθάνει ο σύζυγος μου. Ελάτε, γιατρέ μου, να τον δείτε, να του δώσετε κουράγιο, να μας πείτε κάτι και σεις.

- Πήγαινε, κυρία μου, περίμενε και θα δω και το σύζυγο σου.

Ναι, γιατρέ μου, πέστε μου το όνομα σας, να σας περιμένω…

- Ιωάννης Ρώσος, της απαντά.

Ξυπνάει, πετιέται από το κάθισμα της.

Με βλέπει που προσπαθώ μόνος μου, στηριγμένος στους αγκώνες μου, να σηκωθώ.Βοήθησε με, γυναίκα, της λέγω, κάποιος με κρατάει άπ’ τις μασχάλες και με σηκώνει, βοήθησε και συ…

Σηκώθηκα, πάτησα στο έδαφος, όταν τα κλάματα της γυναίκας μου είχαν φέρει γύρω μας γιατρούς και βοηθητικό προσωπικό.Ό υπεύθυνος γιατρός του τμήματος, ένας πιστός χριστιανός, συγκλονίζεται από τη διήγηση της συζύγου μου και προτρέπει: Κύριε Πολυχρονίου όπως είσαι, μη ζητάς, να αλλάξεις τις πιζάμες σου, φύγετε, πάρτε ταξί στην είσοδο του Νοσοκομείου και πηγαίνετε στο Πνευματικό θεραπευτήριο, στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, που είναι στην καταπράσινη κοιλάδα του Προκοπίου της Ευβοίας, όπου και ολόκληρο το ιερό του Λείψανο. Πηγαίνετε, πέστε το μεγάλο σας ευχαριστώ και γυρίστε για το εξιτήριο που αυτή τη φορά –σπάνια βέβαια– το υπογράφει όχι γιατρός αλλά ένας “Άγιος!

Και σαν χριστιανός και σαν επιστήμονας ό,τι είπα το πιστεύω. Πάνω από την επιστήμη μας είναι η παντοδυναμία του Θεού και των Αγίων του.

Αυτά μας είπε, Πάτερ. Αυτά … Δώστε μας και σεις την ευλογία σας.

Αυτά είπε, αυτά είδαμε από τον ευλογημένο αυτό άνθρωπο που με τα κλάματα του (οι άνδρες για να κλάψουν πρέπει κάτι το πολύ σοβαρό να συμβαίνει) έλεγε στον Άγιο εκείνο το «ευχαριστώ» που είναι πρόθυμοι να το πουν όσοι άρρωστοι στα Νοσοκομεία, στα παντός είδους Νοσηλευτικά Ιδρύματα και Άσυλα ανιάτων περιμένουν κάποιον Άγγελο, κάποιον Άγιο, τον Ίδιο τον Κύριο να ταράξει τα νερά για να μπουν σ’ αυτό το μυστήριο που λέγεται θαυματουργική θεραπεία, που όντως γίνεται κατά καιρούς σε ασθενείς που ο Θεός επιλέγει με τα δικά του κριτήρια, σχεδόν άγνωστα σε μάς.

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ ΨΕΥΔΗ & ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΝΤΩΝΙΟ

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ

ΨΕΥΔΗ & ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΝΤΩΝΙΟ

 

Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΑΕΠ Λ. ΦΕΓΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ Μ.ΑΝΤΩΝΙΟ 

    Μεταφέρουμε δυο απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του ιδρυτή και πνευματικού πατέρα των πεντηκοστιανών της ΕΑΕΠ αναφερόμενες στον Άγιο Αντώνιο. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ.Φέγγου, όποιος διαπιστώσει αμαρτία στην Εκκλησία πρέπει να παίρνει τα …βουνά και να ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του. Αυτό φυσικά δεν ισχύει για την σύναξη της ΕΑΕΠ όπου οι πιστοί πρέπει να παραβλέπουν τις παρατυπίες των ψευτοχαρισματικών ποιμένων τους ώστε να μην πέσουν στο αμάρτημα της κατακρίσεως και πρέπει να μην σχολιάζουν τις ψευτοπροφητείες τους, ώστε να μην «βλασφημήσουν» το πνεύμα. Αυτά που αναφέρει ο κ.Φέγγος ισχύουν για όλες τις άλλες εκκλησίες πλην της δικής του.

Το θέμα μας όμως δεν είναι οι θεολογικές αυθαιρεσίες των πεντηκοστιανών αλλά ο βιασμός της ιστορικής πραγματικότητας. Η παντελής άγνοια ή διαστρέβλωση των ιστορικών πηγών δεν συγκινεί τους «αναγεννημένους» ΕΑΕΠίτες;   Διαβάστε τους ισχυρισμούς του κ.Φέγγου, τα συμπεράσματά του αλλά και διαπιστώστε την απόλυτη έλλειψη Εκκλησιολογίας ενός ανθρώπου ιδρυτή …«εκκλησίας».

Απόσπασμα Α’ Ο Μ.Αντώνιος όπως τον λένε ο αναχωρητής, δεν πήγε στην έρημο για να ασκητέψει. Επήγε στην έρημο γιατί δεν μπορούσε να βλέπει την κατάντια της Εκκλησίας όπως είχε καταντήσει. Ήτανε στα χάλια της τελείως. Γινόντουσαν πολλά κακά μέσα, αμαρτία, συμφεροντολογία, πολυτέλεια και έφυγε ο άνθρωπος και μαζί ακολουθήσανε χιλιάδες. Και μέσα στην έρημο εκεί κήρυττε στους χιλιάδες και έκανε και ο Θεός και θαύματα. Να μην παρεξηγήσουνε λοιπόν τον Μ.Αντώνιο τον οποίον λένε: Α, ήτανε καλόγηρος! Ούτε καλόγηρος ήτανε, ήτανε αναχωρητής. Ανεχώρησε από μέσα από την Εκκλησία και αποχωρίστηκε. Όχι διότι η Εκκλησία δεν είχε θαύματα, αλλά διότι η Εκκλησία είχε αμαρτία. Αρχίσαν να πουλάνε σώματα αγίων, κάρες, να βάλουν την ειδωλολατρία, την πολυτέλεια, όλα αυτά δεν μπορούσε να τ’αντέξει ο άνθρωπος του Θεού. Απόσπασμα Β’ Πολλές φορές ακούτε για τον Άγιο Αντώνιο. Ο Άγιος Αντώνιος ο ερημίτης κλπ. Δεν ήταν ερημίτης ο άνθρωπος. Δεν πήγε στην έρημο για να αγιάσει. Επήγε στην έρημο γιατί σιχάθηκε τη θρησκεία. Την χριστιανική. Ε δεν βγαίνει τίποτα, σου λέει. Ο ένας είναι κλέφτης, ο άλλος σκοτώνει τον άλλον, ο άλλος εξοντώνει τον άλλον, βάλανε είδωλα, βάλανε το’ να… πήγε ο άνθρωπος και έφυγε να μην τους βλέπει καθόλου, τον ακολουθήσανε βέβαια χιλιάδες άνθρωποι και ο Θεός έκανε θαύματα με τον Άγιο Αντώνιο. Έκανε θαύματα εκεί που πήγε. Αλλά δεν το’ κανε επειδή ήθελε να γίνει ερημίτης και πίστευε ότι άμα πάει στην έρημο θ’αγιάσει όπως το πιστεύουνε μερικοί τώρα. Επίστευε ότι δεν θέλω να τους βλέπω. Είναι σαν η Εκκλησία της Πεντηκοστής να [ακαταλαβίστικη λέξη] το ένα, το άλλο, το άλλο,…δεν θέλει να την βλέπει, τι να την κάνει; Να λέμε ότι είμαστε πεντηκοστιανοί; Φεύγεις και παίρνεις τα μάτια σου και φεύγεις. Αλλά είχε παραγίνει το κακό τότε που ο Άγιος Αντώνιος έφυγε από την Εκκλησία και πήγε μέσα στην έρημο.

    Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης το μέγεθος της διαστρέβλωσης παραθέτουμε αποσπάσματα από τον Βίο του Μ.Αντωνίου από τον π.Γ.Φλωρόφσκυ ο οποίος είναι βασισμένος στον αρχαίο βίο που συνέγραψε ο Άγιος Αθανάσιος, σύγχρονος αλλά και φίλος του μεγάλου Αββά της Ερήμου. Το κείμενο που υπάρχει εντός εισαγωγικών είναι ακριβής μετάφραση του κειμένου του Αγίου Αθανασίου.

   Μας λέει λοιπόν ο κ.Φέγγος ότι ο άγιος «ΔΕΝ πήγε στην έρημο να αγιάσει ΑΛΛΑ επειδή σιχάθηκε την Εκκλησία» λόγω των πολλών αμαρτιών της και δεν ήθελα να την βλέπει «Επίστευε ότι… δεν θέλω να τους βλέπω». Πουθενά στην μαρτυρία του Αγίου Αθανασίου δεν βρίσκουμε κάτι σχετικό. Αντιθέτως μαθαίνουμε ότι: «ήταν ανεκτικός στη διάθεση και ταπεινός στο πνεύμα» και ότι «τηρούσε τον κανόνα της Εκκλησίας με πολλή αυστηρότητα, και ήθελε όλοι οι κληρικοί να τιμούνται πάνω από αυτόν». 

   Και επίσης: «Γιατί δεν ντρεπόταν να σκύβει το κεφάλι του σε Επισκόπους και ιερείς, και αν ερχόταν κάποτε σ' αυτόν ένας διάκονος για βοήθεια συζητούσε μαζί του για το τι ήταν ωφέλιμο, αλλά του έδινε το προβάδισμα στην προσευχή, γιατί δεν ντρεπόταν να μαθαίνει από αυτόν».

   Σημαντικό και το γεγονός ότι την περίοδο του αγώνα της Εκκλησίας εναντίον των αιρετικών Αρειανών… όταν κλήθηκε από τους Επισκόπους και όλους τους αδελφούς, κατέβηκε από το όρος, και μπαίνοντας στην Αλεξάνδρεια, κατήγγειλε τους Αρειανούς, λέγοντας ότι η αίρεση τους ήταν η τελευταία από όλες και πρόδρομος του αντίχριστου. 

   Καταλυτική και η διαθήκη του Αγίου κατά την οποία τις μηλωτές του τις αφήνει σε δυο Επισκόπους της Εκκλησίας: …στον Αθανάσιο τον επίσκοπο δώσετε μια μηλωτή (δέρμα προβάτου) και το ιμάτιο πάνω στο οποίο κοιμάμαι, το οποίο ο ίδιος μου το έδωσε καινούριο, αλλά το οποίο πάλιωσε μαζί μου. Στον Σεραπίωνα τον Επίσκοπο δώσετε την άλλη μηλωτή, και σεις κρατείστε το τρίχινο ένδυμα.

Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό και στον πλέον δύσπιστο αναγνώστη πως ο Μέγας Αντώνιος όχι μόνο δεν είχε αποχωρισθεί την Εκκλησία, όχι μόνο δεν ήθελε να την βλέπει όπως ισχυρίζεται ο κ.Φέγγος αλλά ήταν σε πλήρη Κοινωνία με Αυτήν και τους Επισκόπους της.

   Γιατί έφυγε όμως ο Μ.Αντώνιος για την έρημο. Ας δούμε τα σχετικά αποσπάσματα από τη βιογραφία του:

[…] Ύστερα ήρθε ο θάνατος και των δυο γονιών. «Έμεινε μόνος με μια μικρή αδελφή: η ηλικία του ήταν περίπου δεκαοκτώ η είκοσι ετών, και έπεσε πάνω του η φροντίδα του σπιτιού και της αδελφής του. «Έξι μήνες ύστερα από το θάνατο των γονέων του ο Αντώνιος ήταν, ως συνήθως, στον οίκο του Κυρίου «συγκεντρωμένος στον εαυτό του και σκεπτόμενος».

Σκεφτόταν «πως οι Απόστολοι άφησαν τα πάντα και ακολούθησαν το Σωτήρα (Ματθαίος 4:20), και πως οι πρώτοι Χριστιανοί πούλησαν τα υπάρχοντα τους και τα έφεραν και τα έθεσαν στα πόδια των Αποστόλων για να διανεμηθούν στους φτωχούς (Πράξεις 4:35)». 

«Αναλογιζόμενος αυτά τα πράγματα μπήκε στην Εκκλησία και συνέβη να διαβάζεται το ευαγγέλιο και άκουσε τον Κύριο να λέγει στον πλούσιο, αν θέλεις να γίνεις τέλειος, πήγαινε και πούλησε τα υπάρχοντα σου και μοίρασε τα στους φτωχούς, και ακολούθησε με, και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό' (Ματθαίος 19:21). 

Ο Αντώνιος, σαν να τον είχε βάλει ο Θεός να θυμηθεί τους αγίους, και σαν να είχε διαβαστεί η περικοπή γι’ αυτόν, βγήκε αμέσως από την Εκκλησία και έδωσε όλα τα κτήματα των προγόνων του στους χωρικούς -αυτά ήταν τριακόσια στρέμματα («άρουραι») «παραγωγικής και πολύ καλής γης». 

Ο Αντώνιος ύστερα μάζεψε τα υπόλοιπα «κινητά υπάρχοντα», τα πούλησε, και τα έδωσε στους φτωχούς, «κρατώντας λίγα για την αδελφή του».

Και πάλι στην Εκκλησία, ο Αντώνιος ακούει την ευαγγελική προτροπή «Μη μεριμνάτε λοιπόν για την αυριανή ημέρα» (Ματθαίος 6:34). «Φαίνεται ότι αυτό ήταν εκείνο που τον παρακίνησε να δώσει, ό,τι είχε απομείνει στους φτωχούς και να ξεκινήσει για τη «δοκιμασία» του. Από το κείμενο γίνεται φανερό ότι υπήρχε ήδη ένας καθιερωμένος θεσμός για την άσκηση, ιδιαίτερα για τις παρθένες. 

«Αφού ανέθεσε την αδελφή του σε γνωστές και πιστές παρθένες, και βάζοντάς την σ' ένα σπίτι για παρθένες «εις παρθενώνα» για να την μεγαλώσουν, ο ίδιος αφιερώθηκε εκείνο τον καιρό σε άσκηση έξω από το σπίτι του, αδιαφορώντας για τον εαυτό του και ασκώντας τον με υπομονή». Ο συγγραφέας ύστερα προσθέτει τη σημαντική δήλωση «επειδή δεν υπήρχαν τότε ακόμα τόσο πολλά μοναστήρια στην Αίγυπτο, και κανένας απολύτως μοναχός δεν ήταν γνωστός στην μακρινή έρημο». 

Το κείμενο καθιστά σαφές ότι υπήρχε ήδη μια ασκητική παράδοση για παρθένες και μια μη συστηματικά οργανωμένη μοναστική ζωή. «Όλοι όσοι ήθελαν να προσέξουν τον εαυτό τους ησκούντο μόνοι τους κοντά στο χωριό τους».

[…] Μια τέτοια απόφαση ή ένας τέτοιος «όρκος» είναι ότι «επιβεβαίωσε την απόφασή του να μην γυρίσει στο πατρικό του σπίτι ούτε να θυμάται τους συγγενείς του, αλλά να διαθέσει όλη την επιθυμία και την ενέργεια του στην τελειοποίηση της ασκήσεώς του».

[…] Και ενώ τους παρότρυνε και τους συμβούλευε να θυμούνται τα μέλλοντα αγαθά, και την αγάπη και φιλανθρωπία του Θεού προς εμάς, «ο οποίος δεν λυπήθηκε τον δικό του Υιό, αλλά τον παρέδωσε σε θάνατο για χάρη όλων μας» (Ρωμαίους 8:32), έπειθε πολλούς να ακολουθήσουν την ερημική ζωή. Και έτσι συνέβη στο τέλος να εμφανιστούν κελιά ακόμα και στα βουνά, και η έρημος αποικίστηκε από μοναχούς, οι οποίοι απομακρύνθηκαν από τους συγγενείς τους, και κατέγραψαν τους εαυτούς τους στη βασιλεία των ουρανών».

[…] Και όλοι επείθονταν να καταφρονούν τις επιθέσεις του Πονηρού, και θαύμαζαν για τη χάρη που δινόταν στον Αντώνιο από τον Κύριο για τη διάκριση των πνευμάτων. Έτσι τα κελιά τους ήταν στα βουνά, σαν ιερά σκηνώματα, γεμάτα από ιερούς ομίλους ανδρών οι οποίοι έψαλλαν Ψαλμούς, αγαπούσαν τη μελέτη, νήστευαν, προσεύχονταν, χαίρονταν με την ελπίδα των μελλόντων, ασκούνταν στην ελεημοσύνη, και είχαν αγάπη και αρμονία μεταξύ τους. 

   Ο Βίος του Μ.Αντωνίου διαψεύδει τον πεντηκοστιανό ιδρυτή της ΕΑΕΠ. Ο Μ.Αντώνιος ακολούθησε την εντολή του Θεού ώστε με σκληρή Άσκηση – Προσευχή και Νηστεία να αξιωθεί της θέας του Παραδείσου και των Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Διότι τα Χαρίσματα έρχονται με Άσκηση και όχι με μαγικές επικλήσεις στα πνεύματα που λατρεύει ο κ.Φέγγος και οι οπαδοί του. Τα αυθαίρετα συμπεράσματα του κ.Φέγγου είναι καρπός της δαιμονικής αυτής έπαρσης που χαρακτηρίζει την σύναξή του η οποία ήρθε εκ Δυσμών να «ευαγγελίσει» την Ελλάδα. Με τέτοιου είδους μεθοδεύσεις κατόρθωναν να προσηλυτίζουν οπαδούς για πολλά χρόνια. Προσευχόμαστε ο Κύριος να ανοίξει τα μάτια των θυμάτων του ώστε να επιστρέψουν στην Εκκλησία Του η οποία είναι «Στύλος και εδραίωμα της Αληθείας»  (Α' Τιμ. γ' 15) και παραμένει εις τους αιώνες  «…και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ιστ΄ 18)

 

Κ. Χ. Ν

 

Τα αποσπάσματα του βίου του Μ.Αντωνίου είναι από το βιβλίο: "Οι Βυζαντινοί Ασκητικοί και Πνευματικοί Πατέρες". (Μετάφραση Παναγιώτη Κ. Πάλλη. Εκδόσεις Πουρναρά. Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 166-189) και υπάρχει ολόκληρο εδώ.

 

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

8  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2011 

Read more: http://www.egolpion.com/fegos_avas_antonios.el.aspx#ixzz2rDzBzRja

Να θυμάσαι τις κολώνες

Να θυμάσαι τις κολώνες

...Με τους ανθρώπους όσο κοντά και να'ρθουμε δε μας βοηθά αυτό πάντα έτσι όπως το περιμένουμε. Και καμιά φορά πρέπει να κρατάμε και μια απόσταση απ'τους ανθρώπους. Δηλαδή να μην τους πνίγουμε κι εμείς, να μην τους καταπιέζουμε, να τους αφήνουμε και λίγο ν'ανασαίνουν ελεύθερα και να μας αγαπάνε όταν θέλουν.  Μη ζητάς να σ'αγαπά κάποιος με το ζόρι, επειδή έτσι σου αξίζει ή το δικαιούσαι ή το απαιτείς. Αυτό δε γίνεται με απαίτηση! Η αγάπη δεν απαιτείται, αλλά εμπνέεται.

Έχεις δει τις κολώνες που είναι μέσ'στην εκκλησία; Οι κολώνες είναι πολύ βασικές και στηρίζουν όλο το ναό. Αλλά καμιά κολώνα δεν είναι πάνω στην άλλη. Καμιά κολώνα δεν είναι κολλητή με άλλη. Υπάρχει μια απόσταση, υπάρχει ένας αέρας. Υπάρχει η ελευθερία. Αυτό. Είναι ωραίο αυτό. 

Άσε λίγη ελευθερία στον άλλον. Να νιώσει ωραία κοντά σου. Μη ζητάς να κολλήσει επάνω σου και να τον κάνεις ό,τι θέλεις, να τον έχεις του χεριού σου. Έτσι τον χάνεις τον άλλον! Πνίγοντάς τον, καταπιέζοντάς τον... Να θυμάσαι τις κολώνες...

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com

Αναρτήθηκε από Σεβάχ ο Θαλασσινός στις 08:41

Για την πίστη, την προσευχή και την άσκηση

Για την πίστη, την προσευχή και την άσκηση

Πάρα πολύ δίδασκε ό στάρετς το λαό περί της πίστεως στον Θεό και στη Θεία Πρόνοια. Έλεγε: «Στη βάση της σωτηρίας της ψυχής βρίσκεται ή πίστη. Ή πίστη στην υπόθεση της σωτηρίας μας είναι το θεμέλιο στην οικοδομή. Όπου δεν υπάρχει πίστη, εκεί κυριαρχούν αχαλίνωτα πάθη πού έλκουν τον άνθρωπο στην άβυσσο του κακού. Ή πίστη είναι το μεγαλύτερο αγαθό στην επίγεια ζωή. Ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό. Με την δυνατή πίστη ό άνθρωπος όλα μπορεί να τα κάνει. Όπως λέγει ό άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: «Σε πολεμούν δυνατοί, αόρατοι και ακοίμητοι εχθροί; Θα νικήσεις! Σε πολεμούν εχθροί εξωτερικοί, ορατοί; Θα νικήσεις! Σε τυραννούν τα πάθη; Θα τα υπερνικήσεις! Σε πνίγουν τα πάθη; Θα τα αποτρέψεις! Έχασες το θάρρος σου; Θα λάβεις από τον Θεό ανδρεία! Όλα μπορείς να τα νικήσεις με την πίστη και να κερδίσεις την Βασιλεία των Ουρανών. Πιστεύετε στον Θεό, προσεύχεσθε σ’ Αυτόν, κάμετε έργα αγαθά. Αυτά τα τρία φτερά θα μας ανυψώσουν στον θρόνο του Θεού».

Στην προσευχή ό στάρετς έδινε ιδιαίτερη σημασία. Έλεγε: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο στη γη από την προσευχή. Ή προσευχή γέννα και τις υπόλοιπες αρετές. Οι άγιοι Πατέρες είχαν σαν νόμο να βιάζουν τον εαυτό τους στην προσευχή: στον σπίτι, στην εκκλησία, στις δουλειές, στον περίπατο, κάθε ώρα και στιγμή. Πρέπει να μιλάμε με τον Θεό απλά, όπως το παιδί με τον πατέρα του. Δεν πρέπει να κάμεις το σοφό κατά την προσευχή! Να φοβάσαι να προφέρεις το αγιότατο όνομα Του, χωρίς συμμετοχή του νου και της καρδιάς. Όποιος παρίσταται ενώπιων του Θεού απρόσεκτα, πολύ περισσότερο με αμέλεια, το μόνο πού κάνει είναι να λυπεί τον Θεό και να μη λαμβάνει ευλογία, αλλά κατάκριση. Λέγεται στην αγία Γραφή: «Επικατάρατος πάς ό ποιών το έργον του Κυρίου αμελώς». Αντιθέτως, όποιος, έστω και λίγο, προσεύχεται στον Κύριο αλλά με ειλικρινή, αληθινή πίστη, λαμβάνει ανέκφραστη χαρά.

Ή προσευχή είναι ή ευθυμία της ψυχής. Δεν έχεις χρόνο για προσευχή; Πέσε στα γόνατα και πες σύντομα: «Κύριε, δέξου το ξέσπασμα της ψυχής μου σαν δοξολογία και ευχαριστία μου σε Σένα και άκουσέ με τον ανάξιο», αλλά κάμε το με αίσθημα θέρμης αφοσιώσεως στον Κύριο, με το αίσθημα του άνθρωπου ό όποιος, αν και είναι βιαστικός, επιδιώκει, έστω και για μια στιγμή, να αφιερωθεί ολόκληρος, χωρίς κανένα υπόλοιπο, στον Κύριο. 

Πραγματικά, το έργο της προσευχής δεν έχει σχέση με την διάρκειά της, αλλά με την θερμότητά της. Και ή θερμότητα αυτή δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ ακόμη και στους τελειότερους πιστούς. Στάσου στην προσευχή ως κατάκριτος αμαρτωλός και αναχώρησε ελεημένος και δικαιωμένος. Αύτη ή προσευχή ανεβάζει τον άνθρωπο στον ουρανό.

Όταν προσευχόμαστε στον Κύριο, τότε ή Μητέρα του Θεού χαίρεται και ευχαριστεί τον Υιό Της πού προσελκύει τις καρδιές μας στην προσευχή και πάντοτε μας βοηθεί, αν ζητούμε την βοήθειά Του. Μη λησμονείτε να παρακαλείτε την Βοήθεια και Προστασία μας.

Ό π. Σάββας δεν επιβάρυνε το λαό με μεγάλους κανόνες προσευχής, αλλά δίδασκε όπως ό όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ: «Είναι καλύτερο να τηρείτε λίγα, αλλά με θερμότητα και ευλάβεια. Ό Θεός δεν χρειάζεται τον τύπο αλλά την ουσία. Εκείνος χρειάζεται την καρδιά μας».

Ό όσιος Σεραφείμ με εντολή της Βασίλισσας των Ουρανών έδωσε νέο, πιο ελαφρύ Τυπικό στα πνευματικά του τέκνα, τις αδελφές της Μονής Ντιβέγιεβο, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να σωθούν οι χριστιανοί των εσχάτων χρόνων. Στους απλούς ανθρώπους ό όσιος Σεραφείμ έδινε αυτόν τον κανόνα:

«Σήκω από τον ύπνο, στάσου μπροστά στις εικόνες και πες τρεις φορές το «Πάτερ ημών» προς τιμήν της Αγίας Τριάδος, υστέρα το «Θεοτόκε Παρθένε» τρεις φορές και μια φορά το «Πιστεύω».

Αυτές οι προσευχές, όπως εξηγούσε ό όσιος Σεραφείμ, είναι ή βάση τού χριστιανισμού. Ή πρώτη, ως προσευχή δοσμένη από τον ίδιο τον Θεό ως πρότυπο όλων των προσευχών. Ή δεύτερη προσφέρθηκε από τον ουρανό διά τού Αρχαγγέλου Γαβριήλ στην Παρθένο Μαρία, την μητέρα τού Θεού.

Το Σύμβολο της Πίστεως ενώπιων συντομία περιέχει όλα τα σωτήρια δόγματα της χριστιανικής πίστεως, όπως διατυπώθηκαν στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο (325). Στον κελί του μπορεί καθένας να λέγει ήσυχα την ευχή τού Ιησού κι όταν είναι ανάμεσα στους ανθρώπους το «Κύριε, έλέησον» και έτσι να συνεχίζει μέχρι το γεύμα. Ακριβώς πριν το γεύμα πάλι σύντομος κανόνας. Μετά το γεύμα: «Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσόν με τον άμαρτωλόν». Στην ερημιά: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ τού Θεού, διά της Θεοτόκου, έλέησόν με τον άμαρτωλόν». Πριν τον ύπνο, πάλι σύντομος κανόνας και μετά ύπνος, αφού διαφυλαχθούμε με το σημείο τού σταυρού. Κρατώντας αυτόν τον απλό κανόνα, μπορεί να φθάσει κανείς στον μέτρο της χριστιανικής τελειότητας».

Ό στάρετς Σάββας δίδασκε επίσης να μη καταπονείται κανείς με δυσβάστακτα ασκητικά κατορθώματα.

- Το πρωί, αφού ξυπνήσεις, έλεγε, αμέσως ασπάσου το σταυρό πού φοράς λέγοντας: «Ράνον, Δέσποτα, ρανίδα τού άγιωτάτου Σου Αίματος στην καρδιά μου, για να εξαλείψει τα πάθη, τις αμαρτίες και τις ακαθαρσίες ψυχής και σώματος. Αμήν».

Μετά να πλυθείς, να ντυθείς και αφού σταθείς μπροστά στις εικόνες, με θερμή καρδιακή πίστη πες: «Βασιλεύ Ουράνιε» μια φορά, «Πάτερ ημών», τρεις φορές, «Θεοτόκε Παρθένε» τρεις φορές και το «Πιστεύω» μια φορά.

Αυτός ό κανόνας ονομάζεται «κανόνας τού οσίου Σεραφείμ τού Σάρωφ». Μετά διάβασε τις πρωινές προσευχές από το προσευχητάριο. Μετά διάβασε το Ψαλτήρι, όσο μπορείς, ένα Κάθισμα ή έστω μία Δόξα.*

Σε κάποιους ό Γέροντας έδινε ευλογία να διαβάζουν μόνο μερικές γραμμές, αλλά συμβούλευε όλους να διαβάζουν καθημερινά το Ψαλτήρι υποχρεωτικά, τις Επιστολές των Αποστόλων και το Ευαγγέλιο, έστω μια περικοπή. Σ’ όσους είχαν ζήλο στην προσευχή έδινε ευλογία να διαβάζουν προσευχές πού τις έπαιρνε από τούς ασκητές πατέρες των τελευταίων χρόνων. Στον τέλος της ζωής τού στάρετς όλες οι προσευχές του και όλες οι γραπτές και προφορικές του διδαχές και ποιήματα με πνευματικό περιεχόμενο συγκεντρώθηκαν σε αντίστοιχα βιβλία: «Πνευματικές-ηθικές διδασκαλίες» κ.ά.

Σε όσους ήσαν πολύ απασχολημένοι με δύσκολα καθήκοντα, ό στάρετς επέτρεπε να συντομεύουν τον κανόνα της προσευχής, αλλά με την προϋπόθεση αυτή ή συντομευμένη προσευχή να είναι θερμή και έτσι να θεωρηθεί ως πλήρης κανόνας. Έλεγε:

- Να αποφεύγετε την επιφανειακή ανάγνωση του κανόνα. Να εμβαθύνετε στον πνεύμα της προσευχής, για να δοκιμάσει ή ψυχή χαρά και ευγνωμοσύνη για την Χάρη του θεού και θλίψη για τις αμαρτίες σας, ώστε ή προσευχή να γίνει τροφή και ζωή της ψυχής.

Ας μη τρέφουμε τον εσωτερικό μας φαρισαίο του τυπικού κανόνα προσευχής, αλλά με ζήλο, αδιαλείπτως να κάνουμε τον κανόνα μας, έστω και πιο σύντομο, κάποτε. Τί ευλογημένη πού είναι ή πνευματική κατάσταση κάποιων ανθρώπων, οι όποιοι με αγάπη, αδιάλειπτα τηρούν τον κανόνα τής προσευχής! Αυτοί ήδη από’ αυτή την ζωή θα γνωρίσουν «ότι Χριστός ό Κύριος».

* Όλο το Ψαλτήριο χωρίζεται σε είκοσι Καθίσματα και κάθε Κάθισμα χωρίζεται σε τρία μέρη με την παρεμβολή πριν από κάθε μέρος του «Δόξα Πατρί και Υίω και Άγίω Πνεύματι». Στην λειτουργική πράξη κάθε τμήμα ονομάζεται «Δόξα».

ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ

http://www.diakonima.gr

Τι είναι αμαρτία και τι μας πρόσφερε ο Χριστός.

Τι είναι αμαρτία και τι μας πρόσφερε ο Χριστός.

Ότι ο Θεός δεν δημιούργησε τον άνθρωπο ασθενή ώστε να αμαρτάνει εξαιτίας της ασθένειας, όπως συμβαίνει τώρα. Και ότι άλλη είναι η αμαρτία του Αδάμ και άλλες οι αμαρτίες τις οποίες διαπράττουμε εμείς. Τι είναι αμαρτία και τι μας πρόσφερε ο Χριστός. Και ότι γι’ αυτό το σκοπό έγινε ο Θεός άνθρωπος, για να καταλύσει τα έργα του διαβόλου,

Κεφάλαιο Θ’.

Δες την αμαρτία που διέπραξε ο Αδάμ ενώ καθόταν στη δόξα και στην απόλαυση του παραδείσου, και δεν θα βρεις καμιά ανάγκη ή ασθένεια ή πρόφαση καθόλου εύλογη, παρά μόνο καταφρόνηση της εντολής και την αγνωμοσύνη και αχαριστία και αποστασία προς αυτόν τον ίδιο που τον δημιούργησε από το χώμα. Υπήρξε όμως αφορμή μεγάλης συγγνώμης γι’ αυτόν, το ότι όχι εθελουσίως και από μόνος του αλλά δέχθηκε τη συμβουλή από αυτόν που τον εξαπάτησε· υπήρξε επίσης αφορμή το ότι περιβαλλόταν σάρκα. Και η συγγνώμη δόθηκε, πρώτον μεν, διότι απατήθηκε, δεύτερον δε, διότι ασθένησε. Διότι επειδή έγινε κατά τη φύση ασθενής, και ευμετάβολος εξαιτίας της ταλαιπωρίας, δεν μπόρεσε να επαρθεί και να αποστατήσει όπως ο άσωτος διάβολος και οι άγγελοί του.

Και τώρα άγοντας την ασθένεια φυσική ο άνθρωπος και εξαιτίας της αμαρτάνοντας, γίνεται ευγνώμων και χωρίς να θέλει· και ατενίζοντας προς τον Θεό, ζητεί αυτά τα δύο, συγχώρηση και δύναμη. Τη μεν για όσα αμάρτησε – διότι αν και λόγω ασθενείας συμβαίνουν τα παραπτώματα, αλλ’ έπρεπε να αντισταθεί μέχρι αίματος εναντίον της αμαρτίας -, τη δε δύναμη, ώστε αφού δυναμωθεί εκ Θεού, με τη χάρη του Χριστού και δωρεάν, ούτε να θέλει ή να μπορεί να αμαρτάνει, και να ενισχυθεί ώστε να γίνεται ευάρεστος στον Θεό.

Κανείς από μας δεν αμάρτησε όμοια με την παράβαση του Αδάμ, αλλ’ ούτε μπορεί να διαπράξει, την ίδια αμαρτία, επειδή ούτε άλλος άνθρωπος δημιουργήθηκε όπως ήταν εκείνος, χωρίς καμιά έλλειψη, χωρίς λύπη, απαλλαγμένος από κάθε φυσική ανάγκη. Ποιά λοιπόν ήταν η τιμωρία της αμαρτίας εκείνου; Κάθε στέρηση και η ολική φυσική ανάγκη της φύσεως, πείνα, δίψα, ανάγκη τροφής και ποτού, αίσθηση κρύου στο ψύχος και θερμότητας στον καύσωνα, ανάγκη ενδυμάτων και σκεπασμάτων, κόπος και πόνος και ιδρώτας εξαιτίας της ανάγκης. Έπειτα τί ακολούθησε; Ενώ τα χρειαζόταν όλα αυτά, δεν έδειξε υπομονή κι ευγνωμοσύνη. Κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή, έχοντας άγνοια της αμαρτίας του προπάτορα, εξαιτίας τις οποίας συμβαίνουν σε όλη την ανθρώπινη φύση αυτές οι πρόσκαιρες τιμωρίες, γίνεται θρασύς και θέλει να βρει άνεση με την πλεονεξία και την αρπαγή των ξένων πραγμάτων και την αδικία.

Αυτές λοιπόν είναι οι αμαρτίες μας: Δεν ανεχόμαστε τις τιμωρίες, δεν ευγνωμονούμε, δεν καρτερούμε, αλλά αντιστεκόμαστε κατά κάποιο τρόπο ως εχθροί του Θεού στην απόφαση του Κυρίου που παγιώθηκε στη φύση μας και λέει: «Με τον ιδρώτα του προσώπου θα τρως το ψωμί». Αγωνιζόμαστε μεν, δεν τα καταφέρνουμε όμως, διότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε ούτε τους ιδρώτες γι’ αυτά. Γι’ αυτό είναι μακάριος εκείνος που υπομένει αυτές τις πρόσκαιρες τιμωρίες, στις οποίες καταδικάστηκε να ζει εξαιτίας της αμαρτίας του προπάτορα. Και ακριβώς λόγω αυτών των τιμωριών χαρίστηκε ο θάνατος από τον αγαθό Θεό στους πάσχοντες, ώστε όσοι υπομένουν ευχαρίστως τις πρόσκαιρες αυτές ακούσιες τιμωρίες να αναπαυθούν, και να αναστηθούν και να δοξαστούν χάρη στον δεύτερο Αδάμ τον αναμάρτητο Ιησού Χριστό ως Θεό, ο οποίος παραδόθηκε στο θάνατο για τα παραπτώματα μας και αναστήθηκε για να δικαιωθούμε. Διότι ο Θεός με το να γίνει άνθρωπος έφερε στους ανθρώπους αυτές τις δύο μεγάλες ευεργεσίες: το ότι ένωσε τη θεία φύση με την ανθρώπινη φύση ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να γίνει θεός, και το, μετά που θα γίνει θεός ο άνθρωπος, να του εμπιστευθεί το μυστήριο της Τριάδος. Και αυτός που αξιώθηκε τόσο μεγάλες ευεργεσίες, πώς είναι δυνατόν να αμαρτάνει; Καθώς λέει και ο επιστήθιος φίλος του Χριστού Ιωάννης, ότι «δεν μπορεί να αμαρτάνει, διότι έχει γεννηθεί απ’ τον Θεό.»

Αμαρτία είναι τα πονηρά κινήματα και διανοήματα του νου, και όσα έργα εκτελούνται ή με τα χείλη ή με τις πράξεις. Αυτός λοιπόν που σκέπτεται άλλοτε μεν πονηρά άλλοτε δε αγαθά, και αυτός που λαλεί άλλοτε μεν πονηρά άλλοτε δε αγαθά, και αυτός που εργάζεται άλλοτε μεν πονηρά άλλοτε δε αγαθά, είναι όμοιος με αυτόν που άλλοτε εισέρχεται στο ναό του Θεού, ενώ άλλοτε στο ναό των ειδώλων. Πρέπει όμως πάντοτε και να σκέπτεται και να λαλεί και να πράττει αγαθά, διότι «οικία που χωρίζεται σε αντιμαχόμενα μέρη, δεν είναι δυνατόν να σταθεί». Είναι δε αδύνατον να κάνουμε πάντοτε αγαθές σκέψεις, από τις οποίες προέρχονται όσα λέμε και πράττουμε, αν προηγουμένως ο Χριστός δεν ενοικήσει στο νου. Αδύνατον! Γι’ αυτό πρέπει να μεριμνήσουμε να διορθωθούμε. Ο ίδιος ο Ιωάννης ο Θεολόγος λέει: «Για τον σκοπό αυτό φανερώθηκε ο Υιός του Θεού, για να καταλύσει τα έργα του διαβόλου.» Και έργα του διαβόλου είναι κάθε αμαρτία, φθόνος, ψεύδος, δόλος, μίσος, έχθρα, διαμάχη, μανία, συκοφαντία, θυμός, οργή, αλαζονεία, κενοδοξία, ασπλαχνία, πλεονεξία, αρπαγή, αδικία, επιθυμία ανόητη, θυμός παράλογος, ψιθυρισμός, καταλαλιά, υπερβολικός ζήλος, φιλονικία, λοιδορίες, ειρωνείες, δοξομανίες, επιορκίες, καταφρόνηση Θεού, αναίδεια, και οτιδήποτε κακό.

Όσοι λοιπόν ονομαζόμενοι χριστιανοί πράττουν τα έργα του διαβόλου, επειδή γι’ αυτούς η φανέρωση του Υιού του Θεού δεν έλυσε τα έργα αυτά, ποιό το όφελος τους από το ότι ονομάζονται χριστιανοί; Και εάν λέει κάποιος ότι μερικοί τέτοιοι ερμηνεύουν τις θείες Γραφές και θεολογούν και ομιλούν για τα ορθόδοξα δόγματα, αυτό είναι μάλλον ένα είδος ασέβειας. Διότι δεν λέει η Γραφή ότι γι’ αυτό φανερώθηκε ο Υιός του Θεού, για να θεολογούν και να ορθοδοξούν, αλλά για να καταλύσει τα έργα του διαβόλου. Πρέπει πρώτα να καθαριστεί η βρομιά και έπειτα να χυθεί το μύρο, ώστε να μη μιανθούν τα άγια μύρα και, αντί ευχάριστης οσμής, αποπνέουν δυσωδία. Ο Υιός του Θεού δεν φανερώθηκε για να γίνει πιστευτή ή να δοξαστεί ή να θεολογηθεί η Αγία Τριάδα και θεότητα, αλλά για να καταλύσει τα έργα του διαβόλου. Και αφού καταλυθούν αυτά για καθέναν που πιστεύει σ’ αυτόν, να εμπιστευτεί σε κάθε πιστό τα μυστήρια της θεολογίας και των Ορθοδόξων δογμάτων. Διότι όσοι δεν ελευθερώθηκαν από τα έργα του διαβόλου με τη φανέρωση του Υιού του Θεού αλλά είναι ακόμη επιρρεπείς προς ατιμία και βλασφημία του Θεού, αποκλείονται και να εισέλθουν στο ναό του Κυρίου και να ψάλλουν στον Θεό, ωσαύτως και να ερμηνεύουν, αλλά και να αναγινώσκουν τις θείες Γραφές, καθώς έχει γραφεί: «Ο Θεός είπε στον αμαρτωλό, γιατί απαγγέλλεις τις εντολές μου κι έχεις στο στόμα σου τη διαθήκη μου; συ μίσησες την παιδαγωγία και απέρριψες τους λόγους μου.»

Αυτός που δεν υπακούει στους νόμους του Θεού, μισεί την παιδεία που προέρχεται από τους λόγους του Κυρίου και φράζει τα αυτιά του, να μην ακούσει λόγο για την έσχατη ανταπόδοση των αμαρτωλών ή για το αιώνιο εκείνο πυρ ή για τις κολάσεις στον άδη κι εκείνη την αιώνια καταδίκη, από την οποία δεν είναι δυνατόν να ξεφύγει αυτός που καταδικάστηκε άπαξ διά παντός. Και αυτός που δεν έχει πάντοτε, με όλη την ισχύ και δύναμη της ψυχής του, προ των οφθαλμών του τις εντολές του Θεού και δεν τις τηρεί αλλά τις καταφρονεί και προτιμά και πράττει τα αντίθετα, αυτός είναι που απορρίπτει τους λόγους Του. Και θα κάνω σαφές αυτό που λέω με ένα παράδειγμα. Όταν ο μεν Θεός προ¬στάζει και ρητώς φωνάζει «Μετανοείτε, διότι πλησιάζει η βασιλεία των ουρανών», και πάλι: «Φροντίστε να μπείτε απ’ τη στενή πύλη», αυτός δε που τα ακούει αυτά, όχι μόνο δεν έχει την πρόθεση να μετανοήσει και να βιάσει τον εαυτό του να εισέλθει διά της στενής πύλης, αλλά και περνά όλες τις μέρες του μετεωριζόμενος και διασκορπίζοντας την ψυχή ή και προσθέτοντας κάθε ώρα κακά στα κακά του και επιζητώντας άνεση του σώματος και φροντίδα παραπάνω από όσο χρειάζεται – το οποίο είναι μάλλον σημάδι της πλατιάς και ευρύχωρης οδού, και όχι της στενής και τεθλιμμένης που οδηγεί στην αιώνια ζωή -, αυτός λοιπόν και ο τέτοιας λογής απορρίπτει τους λόγους του Θεού και κάνει τα δικά του θελήματα μάλλον δε εκείνα του διαβόλου. Διότι λέει: «Εάν έβλεπες κλέφτη, έτρεχες μαζί του και με μοιχούς είχες δοσοληψίες· ενώ καθόσουν κατελάλεις εναντίον του αδελφού σου και κατά του γιου της μάνας σου έβαζες εμπόδια· νόμισες ανόητα ότι είμαι όμοιός σου· θα σε επιπλήξω και θα βάλω μπροστά στα μάτια σου τις αμαρτίες σου· κατανοήστε αυτά όσοι λησμονήσατε τον Θεό.»

Βλέπεις ότι ένας τέτοιας λογής άνθρωπος λησμόνησε τον Θεό; Εκείνος είναι που θυμάται τον Θεό, όποιος ελευθερώθηκε από τα έργα του διαβόλου, όχι όποιος ενώ είναι ακόμη δέσμιος στα έργα του διαβόλου περιγράφει τα θεία. Γιατί αυτός είναι άξιος για κόλαση βαρύτερη και από αυτή των αθέων, επειδή ενώ γνώρισε τον Θεό όπως διηγείται, δεν τον δοξάζει ως Θεό αλλά τον υβρίζει με το να πράττει τα έργα του διαβόλου. Αυτός είναι εχθρός τού Θεού, κι αν ακόμη νομίζει ότι είναι ακριβής δάσκαλος των δογμάτων και της ορθόδοξης θεολογίας, αν και αυτό είναι αδύνατον. Γιατί πώς είναι δυνατόν να βλέπει ορθά νους που είναι θολωμένος από μολυσμένη συνείδηση;

(Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Αλφαβητικά κεφάλαια, έκδ. Ι. Μ. Σταυρονικήτα, Άγιον Όρος, σ. 133-141) 

Πεμπτουσία

« Ἡ δωρεά τῆς χάριτος »

« Ἡ δωρεά τῆς χάριτος »

Κύριε δῶσε μας τό Ἅγιο Πνεῦμα. Μέ Αὐτό θά σέ δοξολογοῦμε μέρα καί νύχτα, διότι ἡ σάρκα μας εἶναι ἀδύναμη, ἐνῶ τό Πνεῦμα Σου εἶναι ζωντανό καί δίνει στήν ψυχή τή δύναμη νά σέ ὑπηρετεῖ μέ προθυμία. Στερεώνει τό πνεῦμα μας πάνω στήν ἀγάπη Σου, τό κάνει νά βρίσκει σέ Σένα τήν εἰρήνη καί τήν τέλεια ἀνάπαυσή του. 

Τό Ἅγιο Πνεῦμα μοιάζει μέ μία μητέρα γεμάτη τρυφερότητα. Ὅπως μιά μητέρα ἀγαπᾶ τό παιδί της καί τό προστατεύει, μᾶς συγχωρεῖ, μᾶς θεραπεύει, μᾶς στερεώνει, μᾶς εὐφραίνει.

Σοῦ ὀφείλουμε χάρη, Κύριε, πού μᾶς ἔχεις δώσει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο πάνω στή γῆ. Ὥ Ἅγιο Πνεῦμα, μεῖνε γιά πάντα μαζί μας, γιατί εἶναι καλό γιά ἐμᾶς νά εἴμαστε μαζί Σου.

Ἁγίου Σιλουανοῦ

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Όταν ο νους είναι στον Θεό, τότε ο κόσμος λησμονείται εντελώς!

Όταν ο νους είναι στον Θεό, τότε ο κόσμος λησμονείται εντελώς!

Ὁ Κύριος εἶναι ἐλεήμων, αὐτὸτὸ γνωρίζει ἡ ψυχή μου, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ τὸπεριγράψω. Εἶναιὑπερβολικὰ πράος καὶ ταπεινός, καὶ ὅταν Τὸν δεῖἡψυχή, τότε ἀλλάζει καὶ γεμίζει ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον καὶγίνεται καὶἡ ἴδια πραεία καὶταπεινή.

Ὅταν ὁ νοῦς εἶναι ὅλος στόν Θεό, τότε ὁ κόσμος λησμονεῖται ἐντελῶς.

Όποιος αγαπάει τον Κύριο, σκέφτεται πάντα Εκείνον. Η θύμηση του Θεού γεννάει την προσευχή. Αν δεν θυμάσαι τον Κύριο, τότε και δεν θα προσεύχεσαι και χωρίς την προσευχή, δεν θα παραμείνει η ψυχή στην αγάπη του Θεού, γιατί η χάρη του Αγίου Πνεύματος έρχεται με την προσευχή.

Η προσευχή προφυλάσσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, γιατί ο νους, όταν προσεύχεσαι, είναι απασχολημένος με το Θεό και στέκεται με ταπεινό πνεύμα ενώπιον του Κυρίου, τον Οποίο γνωρίζει η ψυχή του προσευχομένου.

Ἅγιος Σιλουανός

http://imverias.blogspot.gr

Η κοινωνία με το Θεό

Η κοινωνία με το Θεό

Όποιος αγαπάει τον Κύριο, σκέφτεται πάντα Εκείνον. Η θύμηση του Θεού γεννάει την προσευχή. Αν δεν θυμάσαι τον Κύριο, τότε και δεν θα προσεύχεσαι’ και χωρίς την προσευχή, δεν θα παραμείνει η ψυχή στην αγάπη του Θεού, γιατί η χάρη του Αγίου Πνεύματος έρχεται με την προσευχή.

Η προσευχή προφυλάσσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, γιατί ο νους, όταν προσεύχεσαι, είναι απασχολημένος με το Θεό και στέκεται με ταπεινό Πνεύμα ενώπιον του Κυρίου, τον Οποίο γνωρίζει η ψυχή του προσευχομένου.

Ο αρχάριος όμως χρειάζεται χειραγωγό, επειδή η ψυχή, πριν έρθει η χάρη του Αγίου Πνεύματος, έχει μεγάλο πόλεμο εναντίον των εχθρών και δεν μπορεί να διακρίνει η ίδια, αν η γλυκύτητα που δοκιμάζει, προέρχεται από τον εχθρό. Αυτό μπορεί να το διακρίνει μόνο εκείνος που γεύθηκε ο ίδιος το Άγιο Πνεύμα. Αυτός αναγνωρίζει τη χάρη κατά τη γεύση.

Όποιος θέλει να ασκεί την προσευχή χωρίς χειραγωγό και, μέσα στην υπερηφάνειά του, φαντάζεται ότι μπορεί να τη διδαχθεί από τα βιβλία, αυτός βρίσκεται κιόλας στην πλάνη. Τον ταπεινό όμως τον προστατεύει ο Κύριος· έτσι, αν πράγματι δεν υπάρχει έμπειρος οδηγός, αυτός καταφεύγει στον υπάρχοντα πνευματικό, και ο Κύριος θα τον σκεπάσει χάρη στην ταπείνωσή του. Σκέψου ότι στον πνευματικό ζει το Άγιο Πνεύμα, και αυτός θα σου πει το ωφέλιμο. Αν όμως σκεφτείς πως ο πνευματικός ζει με αμέλεια και διερωτηθείς, “Πώς είναι δυνατό να έχει το Άγιο Πνεύμα;”, θα υποστείς εξαιτίας αυτής της σκέψης σου μεγάλο πειρασμό, και ο Κύριος θα σε ταπεινώσει και θα επιτρέψει να πέσεις σε κάποια πλάνη.

Η προσευχή δίνεται στον προσευχόμενο. Η προσευχή που γίνεται μόνο από συνήθεια, χωρίς καρδιά συντριμμένη για τις αμαρτίες της, δεν είναι αρεστή στο Θεό.

Ω άνθρωπε, μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωση, και ο Κύριος θα σου χαρίσει να γευθείς τη γλυκύτητα της προσευχής. Κι αν θέλεις να προσεύχεσαι καθαρά, γίνε ταπεινός, γίνε εγκρατής, εξομολογήσου ειλικρινά και θα σε αγαπήσει η προσευχή. Γίνε υπάκουος, υποτάξου ευσυνείδητα στις αρχές, μείνε ευχαριστημένος με όλα, και τότε ο νους σου θα καθαριστεί από μάταιους λογισμούς. Να θυμάσαι πως σε βλέπει ο Κύριος, γι’ αυτό πρόσεχε, μήπως λυπήσεις με κάτι τον αδελφό· μην τον κατακρίνεις και μη τον στενοχωρήσεις ούτε μ’ ένα βλέμμα, και το Πνεύμα το Άγιο θα σε αγαπήσει και θα σε βοηθήσει σε όλα.

Το Άγιο Πνεύμα μοιάζει πολύ με αγαπημένη, γνήσια μητέρα. Η μητέρα αγαπάει το παιδί της και πονάει γι’ αυτό. Έτσι και το Άγιο Πνεύμα σπλαχνίζεται, συγχωρεί, θεραπεύει, νουθετεί και χαροποιεί. Και αναγνωρίζεται το Άγιο Πνεύμα στην ταπεινή προσευχή.

Όποιος αγαπάει τους εχθρούς, αυτός γρήγορα θα γνωρίσει τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα. Όποιος όμως δεν τους αγαπάει – γι’ αυτόν δεν θέλω ούτε καν να γράψω. Όμως τον λυπάμαι, γιατί βασανίζει τον εαυτό του και τους άλλους και δεν θα γνωρίσει τον Κύριο.

Στις εκκλησίες τελούνται οι ιερές ακολουθίες και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί σ’ αυτές. Η ψυχή, ωστόσο, είναι ο καλύτερος ναός του Θεού, και όποιος προσεύχεται εσωτερικά, γι’ αυτόν όλος ο κόσμος έγινε ναός του Θεού. Αυτό όμως δεν είναι για όλους.

Πολλοί προσεύχονται προφορικά ή προτιμούν να προσεύχονται με βιβλία. Και αυτό καλό είναι και ο Κύριος δέχεται την προσευχή τους. Αν όμως κανείς προσεύχεται και σκέφτεται άλλα πράγματα, ο Κύριος δεν εισακούει αυτή την προσευχή.

Η αδιάλειπτη προσευχή προέρχεται από την αγάπη και χάνεται εξαιτίας της κατακρίσεως, της αργολογίας και της ακράτειας. Όποιος αγαπάει το Θεό, αυτός μπορεί να Τον σκέφτεται μέρα και νύχτα, γιατί το ν’ αγαπάς το Θεό καμιά εργασία δεν το παρεμποδίζει.

Η αληθινή ελευθερία

Όλοι μας ταλαιπωρούμαστε στη γη και ζητάμε ελευθερία, μα λίγοι ξέρουν τι είναι η ελευθερία και που βρίσκεται.

Κι εγώ θέλω επίσης ελευθερία και την αναζητώ μέρα και νύχτα. Έμαθα πως βρίσκεται κοντά στο Θεό και δίνεται απ’ Αυτόν σ’ όσους έχουν ταπεινή καρδιά, σ’ όσους μετανόησαν και έκοψαν το θέλημά τους ενώπιον του Κυρίου. Σ’ όποιον μετανοεί, ο Θεός δίνει την ειρήνη Του και την ελευθερία να Τον αγαπάει. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο στον κόσμο από την αγάπη του Θεού και του πλησίον. Σ’ αυτά βρίσκει η ψυχή ανάπαυση και χαρά.

Η καρδιά μου πονάει για όλο τον κόσμο και προσεύχομαι με δάκρυα γι’ αυτόν, να μετανοήσουν όλοι και να γνωρίσουν το Θεό, να ζήσουν με αγάπη και να γευθούν τη γλυκύτητα της ελευθερίας του Θεού.

Ω, όλοι οι άνθρωποι, προσευχηθείτε και κλάψτε για τις αμαρτίες σας, για να σάς συγχωρήσει ο Κύριος. Όπου υπάρχει άφεση αμαρτιών, εκεί βρίσκεται η ελευθερία της συνειδήσεως και η αγάπη, έστω και λίγη.

Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Αυτή είναι η αληθινή ελευθερία: η αγάπη για το Θεό και τον πλησίον. Εδώ βρίσκεται και η ελευθερία και η ισότητα. Στην κοσμική τάξη είναι αδύνατο να υπάρξει ισότητα- αυτό όμως δεν έχει σημασία για την ψυχή. Δεν μπορεί να είναι ο καθένας βασιλιάς ή άρχοντας, πατριάρχης ή ηγούμενος ή διοικητής. Μπορεί όμως ο καθένας, σε όποια τάξη κι αν ανήκει, ν’ αγαπάει το Θεό και να είναι ευάρεστος σ’ Εκείνον- κι αυτό είναι το σπουδαίο. Και όσοι αγαπούν περισσότερο το Θεό στη γη, θα έχουν περισσότερη δόξα στη βασιλεία των ουρανών και θα είναι πιο κοντά στον Κύριο. Ο καθένας θα δοξαστεί κατά το μέτρο της αγάπης του.

Η θεία χάρη δεν αφαιρεί την ελευθερία, αλλά συνεργεί μόνο στην εκπλήρωση των εντολών του Θεού. Ο Αδάμ βρισκόταν στην κατάσταση της χάριτος, αλλά δεν του αφαιρέθηκε το αυτεξούσιο. Οι άγγελοι παραμένουν επίσης στο Άγιο Πνεύμα, αλλά δεν τους έχει αφαιρεθεί η ελεύθερη βούληση.

Ο Κύριος έδωσε στη γη το Άγιο Πνεύμα· και όσοι το έλαβαν, αισθάνονται τον παράδεισο μέσα τους.

Ίσως πεις: “Γιατί λοιπόν δεν έχω κι εγώ μια τέτοια χάρη;”. Επειδή εσύ δεν παραδόθηκες στο θέλημα του Θεού, αλλά ζεις σύμφωνα με το δικό σου θέλημα.

Παρατηρήστε εκείνον που αγαπάει το θέλημά του: Δεν έχει ποτέ ειρήνη στην ψυχή του και δεν ευχαριστιέται με τίποτα. Γι’ αυτόν όλα γίνονται όπως δεν θα έπρεπε. Όποιος όμως δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, έχει την καθαρή προσευχή και η ψυχή του αγαπάει τον Κύριο.

Έτσι δόθηκε στο Θεό η Υπεραγία Παρθένος: “Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου” (Λουκ. 1, 38).

Αν λέγαμε κι εμείς, “Ιδού ο δούλος Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου”, τότε τα ευαγγελικά λόγια του Κυρίου θα ζούσαν στις ψυχές μας, η αγάπη του Θεού θα βασίλευε σ΄ όλο τον κόσμο και η ζωή στη γη θα ήταν απερίγραπτα ωραία.

Αλλά μολονότι τα λόγια του Κυρίου ακούγονται τόσους αιώνες σ΄ όλη την οικουμένη, οι άνθρωποι δεν τα καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να τα παραδεχθούν. Όποιος όμως ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτός θα δοξαστεί και στον ουρανό και στη γη.

Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Γιά τούς φίλους τῆς προσευχῆς

Γιά τούς φίλους τῆς προσευχῆς

Ηρώτησαν τον Αββά Αγάθωνα οι αδελφοί : 

-Πες μας, σοφέ γέροντα, στους διάφορους τρόπους της ζωής, ποια αρετή ζητάει τον πιο πολύ κόπο;

-Δεν υπάρχει άλλος κόπος πιο δύσκολος, από το να προσεύχεσαι; Απορεί η σκέψη!

Μα δεν είναι η επικοινωνία με το Θεό, χαρά και τέρψη και αγαλλίαση και ανάταση ψυχής και ειρήνη βαθιά και απόλαυση θεϊκή;

-Είναι όλα αυτά και άλλα ακόμα, καρποί στην κίνηση που κάνει η φιλόθεη διάθεση της ψυχής να μιλάει στον Θεό Πατέρα, με αφοσίωση, με πίστη, μ' επιμονή, με καρτερία, με απόλυτη εμπιστοσύνη, με λατρευτικό και δοξολογικό πνεύμα.

-Τότε, γιατί η προσευχή είναι η πιο κοπιαστική, η πιο επίμοχθη αρετή; ρωτάει αυθόρμητα η σκέψη.

-Τίποτε δε φοβάται πιο πολύ ο άοκνος εχθρός του ανθρώπου από την προσευχή του πιστού. Αυτή με το σημείο του σταυρού διώκει τους δαίμονας. Γι' αυτό απεγνωσμένα παλεύουν να τον διακόψουν από την προσευχή. Με λογισμούς, με σκεπτικισμό, με κόπους, με νυσταγμό, με ραθυμία, με ανάγκες αδελφών, με ενάρετες πράξεις, ...με πλήθος καθημερινά πρακτικά πράγματα ...

Ξέρουν καλά, ότι από πουθενά αλλού δεν εμποδίζονται στα ολέθρια έργα τους, παρά από την προσευχή!

Γι' αυτό και το να προσεύχεται κανείς, χωρίς διαλείψεις, «έως εσχάτης αναπνοής» ζητάει πολύ αγώνα.

Δεν είναι σεμνός ρεμβασμός ή «φιλόθεη αδολεσχία» η προσευχή, δεν είναι άκοπη συνομιλία του πλάσματος με τον Πλάστη, του αμαρτωλού με τον Αναμάρτητο, του παιδιού με τον Πατέρα.

Είναι και αγώνας και έργο δύσκολο. Δεν είναι απραξία η ζωή των γνήσιων προσευχομένων μοναχών.

Η ασταμάτητη ικεσία των ασκητών και των ερημιτών δεν είναι μόνον ήρεμη συνομιλία.

Είναι πάλη επίμοχθη να κινήσει την ευσπλαχνία του Θεού για τη δική τους σωτηρία και για να μην αποσύρει τη χάρη Του ο Οικτίρμων Πατέρας από τον αμαρτωλό κόσμο μας.

Αυτό το «εύξασθαι» κρατάει την προστασία του Δημιουργού ακόμα στη γη και στον ταλαίπωρο άνθρωπο.

Ας μπορούσαμε να συλλάβουμε πόσο «χρήζει» και «εν ταις πολιτείαις» ο καθένας μας ιδιαίτερα να επιμένει στον κάματον «του εύξασθαι τω Θεώ» για μας, για την Πατρίδα, για τον αποστάτη κόσμο μας.

Γεροντικό 

http://1myblog.pblogs.gr

Από τον θάνατο στην ζωή...

Από τον θάνατο στην ζωή...

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΒΑΡΥΠΟΙΝΙΤΗ, 

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΥ ΓΙΑ 3 ΦΟΝΟΥΣ!

Αυτή η ιστορία που θα διαβάσετε πιο κάτω είναι αληθινή. Είναι η ιστορία του Ηλία Λιασκώνη, που δικάστηκε στις 16-1-2004 για τρεις ανθρωποκτονίες και καταδικάστηκε σε τρις ισόβια και πέντε χρόνια.

Αυτή η ιστορία γράφτηκε μόνο για ένα σκοπό, για να φανερώσει ότι ο αληθινός Θεός της Αγίας Γραφής, που πιστεύουμε, είναι ζωντανός Θεός και έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, όποια κι αν είναι η ζωή του, το παρελθόν του, και να τον κάνει νέο άνθρωπο λυτρωμένο, αναγεννημένο, παιδί του Θεού πραγματικό. Καθένας που ίσως έχει κάποιες αμφιβολίες γύρω από την αγάπη και τη δύναμη της σωτηρίας του Ιησού Χριστού, ας διαβάσει την αληθινή ιστορία μου για να πεισθεί, να βεβαιωθεί ότι ο Ιησούς Χριστός μπορεί να κάνει εντελώς καινούριο κάθε αμαρτωλό άνθρωπο που με μετάνοια και πίστη αγκαλιάζει τη δωρεάν και «κατά χάριν» σωτηρία Του. Γιατί είναι βεβαιωμένο από τον ίδιο τον Κύριό μας ότι: «το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα». (Ιωάννης γ΄ 6)
(Ιωάννης γ΄ 16)
(Πράξεις Αποστόλων β΄ 21)

Δεν αλλάζει η ζωή του ανθρώπου, η φύση του η αμαρτωλή με προσπάθειες, με αποφάσεις, με υποσχέσεις. Την αλλάζει όμως τελείως και χαρίζει εντελώς νέα ζωή ο ζωντανός Ιησούς Χριστός, που μπορεί και αναγεννά και μεταμορφώνει τον αμαρτωλό άνθρωπο.

Από πολύ μικρός, θυμάμαι, ζούσα μια πολύ έντονη ζωή. Ήθελα να είμαι ξεχωριστός από τους άλλους, να διαφέρω και να ζω τη ζωή μου με τους δικούς μου ρυθμούς. Η οικογένειά μου ήταν ήσυχη και ήρεμη οικογένεια. Οι γονείς μου προσπαθούσαν να μη λείψει τίποτα από εμένα και τον αδελφό μου.

Ο πατέρας μου αγωνιζόταν καθημερινά για να μας μεγαλώσει σωστά και να μας αποδώσει χρήσιμους ανθρώπους στην κοινωνία. Όμως όλες αυτές οι προσπάθειες των γονιών μου, όπως και πολλών άλλων γονιών, είχαν μέσα τους το μεγάλο λάθος της άγνοιας, της αγνόησης του Θεού και της απιστίας. Αντί για τη σοφία και τη δύναμή Του είχαν ανθρώπινους τρόπους και ανθρώπινα πρότυπα. Τα αποτελέσματα αυτού του λάθους είναι μερικές φορές οδυνηρά και τραγικά.

Όπως είπα στην αρχή, ήθελα να είμαι ξεχωριστός, να ζω διαφορετικά από τους άλλους και με τους δικούς μου ρυθμούς. Ο δρόμος που χάραξα στη ζωή μου για να ακολουθήσω με οδήγησε στην απομόνωση.

Όπως κάθε μικρό παιδί έχει σαν πρότυπο στη ζωή του τον πατέρα του, έτσι έγινε και στη δική μου περίπτωση. Ήθελα να μοιάσω στον πατέρα μου. Όσο κι αν φαίνεται υγιής και σωστός αυτός ο δρόμος, έχει μια μεγάλη παγίδα. Οι γονείς που δεν έχουν στη ζωή τους Κύριό τους και Θεό τους τον Ιησού Χριστό είναι λάθος πρότυπα για τα παιδιά τους και τα οδηγούν σε λάθος κατεύθυνση, που κανένας δε γνωρίζει πού θα τα βγάλει. Πολύ συχνά κλαίμε όταν η κατάληξη των παιδιών είναι τραγική, όπως συνέβη στη δική μου περίπτωση.

Ακόμα και σήμερα οι γονείς μου είναι πολύ καλοί γονείς και κάνουν το παν για να με βοηθήσουν, χωρίς όμως το φως και την οδηγία της αγάπης του αληθινού Θεού.

Το χόμπι του πατέρα μου ήταν το κυνήγι. Σιγά-σιγά άρχισε να του γίνεται πραγματικό πάθος. Όπως ήταν φυσικό, τα ίδια αυτά βήματα ακολούθησα κι εγώ. Από πολύ μικρός ξεκίνησα να κυνηγάω κοντά στον πατέρα μου. Όταν έφτασα σε ηλικία 17 ετών, τώρα μπορώ να το δω και να το καταλάβω, ο Θεός μου χτύπησε για πρώτη φορά την πόρτα της καρδιάς μου με ένα έντονο περιστατικό που μου συνέβη. Είχαμε πάει στο χωριό για να περάσουμε το Σαββατοκύριακο. Το πρωινό εκείνο θυμάμαι, ξύπνησα πολύ νωρίς και πήρα το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου από τα βιβλία του παππού μου που ήταν επίτροπος στην εκκλησία. Άρχισα να διαβάζω και προχώρησα αρκετά. Κάποια στιγμή σταμάτησα, έκλεισα το βιβλίο και πήρα από το κομοδίνο του πατέρα μου τα κλειδιά του αυτοκινήτου του, ενώ εκείνος κοιμόταν. Είχαμε τότε ένα σκαραβαίο. Έβαλα μπρος το αμάξι και ξεκίνησα. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι δεν γνώριζα να οδηγώ αυτοκίνητο, ούτε είχα κάνει μαθήματα. Έκανα απλώς ό,τι είχα δει από τον πατέρα μου όταν οδηγούσε. Έκανα τη βόλτα μου, αλλά στο γυρισμό, χωρίς να καταλάβω πώς, βγήκε από το δρόμο και έπεσε σε μία ρεματιά. Το αυτοκίνητο σχεδόν διαλύθηκε. Δεν θα ξεχάσω την κυρά Μαρία που κρατούσε ένα ταψί με πίτα και της έπεσε απ’ τα χέρια, όταν είδε το αυτοκίνητο να πέφτει στη ρεματιά. Αμέσως έτρεξαν οι δικοί μου, μαζεύτηκε όλο το χωριό να δει τι έπαθα. Τώρα ξέρω ότι ήταν το χέρι του Θεού που με προστάτεψε και δεν έπαθα το παραμικρό. Τώρα έχω το φως και την αλήθεια Του στη ζωή μου και ξέρω ότι ούτε μία τρίχα από το κεφάλι μου δεν μπορεί να πειράξει κανείς χωρίς το θέλημα του Κυρίου, ούτε ένα σπουργιτάκι δεν είναι εγκαταλειμμένο από τον Κύριο (Ματθαίος ι΄ 29, 30).

Οι δικοί μου με βρήκαν να κάθομαι στην άκρη του δρόμου σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Ούτε μια γρατζουνιά δεν είχα επάνω μου. Με πήγαν στο νοσοκομείο, έφεραν γιατρό στο σπίτι, αλλά ήμουν απολύτως καλά. Ήταν η πρώτη «επίσκεψη» της αγάπης του Θεού στη ζωή μου, όμως εγώ δεν είχα φως για να το καταλάβω και να το δεχτώ.

Από τότε αρκετές φορές έστειλε στη ζωή μου μηνύματα και δείγματα της αγάπης Του ο Κύριος, όμως εγώ δεν είχα τη δύναμη και την οδηγία να τα αξιοποιήσω. 

Ο εχθρός της ψυχής μου, ο σατανάς, άρχισε να δουλεύει μέσα μου και να με οδηγεί βαθύτερα μέσα στην αμαρτία από τα μονοπάτια των σαρκικών επιθυμιών. Θυμάμαι, όμως, έντονα ότι η αμαρτία είχε αρχίσει να με βαραίνει και είχα μία εκζήτηση για τον Θεό, ήθελα να Τον γνωρίσω, αλλά βρισκόμουν πολύ μακριά ακόμα.

Τον τρόπο αυτό της ζωής μου τον μετέφερα και στη στρατιωτική μου θητεία, η οποία ήταν πολύ έντονη. Υπηρέτησα ως αλεξιπτωτιστής σε ειδικές δυνάμεις. Αργότερα, διαβάζοντας την ομολογία μου, θυμηθείτε αυτό το σημείο. Είναι απόδειξη ότι ο άνθρωπος που δεν οδηγείται στη ζωή του από τη σοφία και την αγάπη του Θεού, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο και την καταστροφή.

Γνώρισα τη γυναίκα μου Αρετή, δημιουργήσαμε μια πολύ καλή σχέση, αν και εγώ από την πλευρά μου την πλήγωσα και την στενοχώρησα πολλές φορές. Κάποια στιγμή η σχέση μας αυτή έπρεπε να καταλήξει κάπου. Δεν ήθελα να χαλάσω τη γνωριμία μας, γιατί η γυναίκα μου ήταν και παραμένει πολύ σωστή, με αγάπη και υπομονή μαζί μου. Παντρευτήκαμε και κάναμε το πρώτο μας παιδί. Ο αγώνας μας για τη ζωή και την επιβίωση άρχισε να γίνεται δύσκολος. Όμως ο Θεός δεν μας άφησε. Δεν μας έλειψε τίποτα. Ταυτόχρονα εγώ συνέχιζα την αμαρτωλή ζωή μου, χωρίς να καταλαβαίνω ότι ο διάβολος με είχε δέσει και με είχε βάλει στο παιχνίδι του, το οποίο έχει μόνο κατρακύλισμα και δεν έχει επιστροφή. Την ίδια ώρα που ζούσα αυτή τη ζωή, ένιωθα ότι δε με γέμιζε τίποτα απ’ αυτά που έκανα και είχα. Ούτε οι παρέες μου, ούτε ο γάμος μου, ούτε η κοινωνία, ούτε η ίδια μου η ζωή.

Εκείνο το διάστημα με το μεγάλο κενό στην καρδιά μου σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να δοκιμάσω να πάω να κλειστώ στο Άγιο Όρος. Δε με γέμιζε τίποτα σ’ αυτή τη ζωή και ήθελα να πειραματιστώ κάτι πιο μεγάλο και πιο σημαντικό να ζήσω. Μετά ήρθε το δεύτερο παιδάκι μας. Έτσι τώρα είχαμε το Γιωργάκη και την αδελφούλα του την Κατερίνα, ένα πολύ αξιοθαύμαστο πλάσμα.

Εγώ ταυτόχρονα συνέχιζα την αμαρτωλή μου ζωή με το πάθος μου το μεγάλο, το κυνήγι. Άφηνα την οικογένειά μου μέρες ολόκληρες και έτρεχα στα βουνά μαζί με τα σκυλιά μου. Ο σατανάς είχε αρχίσει το σχέδιό του μέσα στη ζωή μου μέσα απ’ αυτό το πάθος μου.

Έπιασα δουλειά στην Πυροσβεστική Υπηρεσία της Λαμίας, όπου και ζούσα όλα αυτά τα χρόνια. Τα οικονομικά μας είχαν αρχίσει να βελτιώνονται. Άρχισα να καμαρώνω, γιατί είχα την εντύπωση ότι αυτά που είχα και χαιρόμουν στη ζωή μου ήταν δικά μου κατορθώματα. Ο εγωισμός φούντωνε μέσα μου. Καμία σκέψη ή διάθεση να στραφώ με αναγνώριση και ευχαριστία στο Θεό, που μου έδινε τα πάντα απλόχερα.

Κάποια στιγμή άρχισα να πουλάω κυνηγετικά σκυλιά μέσω ενός περιοδικού για κυνηγούς. Στην Πυροσβεστική που δούλευα, γνώρισα έναν συνάδελφο, που αυτός με σύστησε και σε άλλους δύο εκτός υπηρεσίας, που μαζί βγήκαμε για κυνήγι μερικές φορές. Αυτοί εκδήλωσαν ενδιαφέρον για έναν κυνηγετικό σκύλο. Κλείσαμε ένα ραντεβού για να πάμε να δοκιμάσουμε τον σκύλο.

Την προηγούμενη το βράδυ τρώγαμε με τους γονείς μου στην ταβέρνα του χωριού. Κανένας δεν γνώριζε ούτε υποψιαζόταν ότι εκείνο ήταν το τελευταίο βράδυ για τέσσερις οικογένειες, τη δικιά μου και των άλλων τριών που σκότωσα. Εκείνο το πρωινό λογομαχήσαμε για την αξιοπιστία του σκύλου. Κουβέντα στην κουβέντα, φτάσαμε στο σημείο και ειπώθηκαν βαριές λέξεις. Ήρθε ο εκνευρισμός, η ένταση, ο εγωισμός, η προσβολή. Το σχέδιο του πονηρού έφτανε στο τέλος. Με τα όπλα στο χέρι δεν ήταν δύσκολο να γίνει το φονικό. Προφυλακίστηκα για τρεις ανθρωποκτονίες και καταδικάστηκα σε τρις ισόβια. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η ζωή και των τεσσάρων είχε τελειώσει.

Έχει χαραχθεί με ιδιαίτερο πόνο βαθιά στην καρδιά μου το γεγονός, όταν οι αστυνομικοί ήρθαν στο χωριό στο σπίτι μου και ψάχνανε. Η μικρή μου κόρη, 3 μηνών τότε, γύρισε και μου χαμογέλασε με το αθώο πρόσωπό της. Εγώ ήξερα ότι δε θα την ξαναδώ. Ο μικρός μου ο Γιωργάκης είχε κρυφτεί από το φόβο του για τους αστυνομικούς. Ήταν οι τελευταίες στιγμές που έβλεπα την οικογένειά μου.

Προφυλακίστηκα στις φυλακές του Κορυδαλλού. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να ξετυλίγεται το σχέδιο της αγάπης του Θεού για τη σωτηρία μου. Πόσες φορές αναρωτήθηκα μέσα από την καρδιά μου, γιατί σε μένα, Θεέ μου; Και μη σας φανεί παράξενο. Την πήρα την απάντηση και την έχω μέσα από το Βιβλίο του Θεού, την Αγία Γραφή. Τον Θεό μας Τον απασχολεί σοβαρά και μόνιμα η αιωνιότητα. Πού και πώς θα την περάσουμε. Θα είμαστε μαζί Του ή στην αιώνια απώλεια; Οι συνθήκες αυτής της ζωής, που είναι μικρή και ασήμαντη, δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία, όσο η αιώνια ζωή που είναι μόνιμη, που δεν αλλάζει και που εξαρτάται από τη στάση μας απέναντι στην αγάπη του Θεού εδώ κάτω, σ’ αυτή τη ζωή.

Κάποιο πρωί, στις φυλακές του Κορυδαλλού σηκώθηκα νωρίς το πρωί, πήγα στη βιβλιοθήκη της φυλακής και έψαξα να βρω μια Καινή Διαθήκη. Την επόμενη ημέρα έκανα αίτηση στον διευθυντή των φυλακών για να μου δώσει άδεια να πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία των φυλακών. Ήδη είχε αρχίσει ο Θεός να δουλεύει έντονα μέσα στην καρδιά μου, να με αλλάζει, να με φέρνει κοντά Του. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που γονάτισα μόνος μου, στο κελί μου, επάνω στις σελίδες της Καινής Διαθήκης, και ζήτησα με μετάνοια, ταπείνωση και πίστη ο Κύριος να με συγχωρέσει για όλη την αμαρτωλή ζωή μου και να μην με εγκαταλείψει. 

Θυμάμαι, ένιωσα μέσα μου τη φωνή του Κυρίου να με βεβαιώνει: «Σήκω παιδί μου και προχώρα. Εγώ σε έπλυνα με το αίμα Μου και σε καθάρισα και θα είμαι δίπλα σου όλες τις ημέρες της ζωής σου». Ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τον Ιησού Χριστό. Έτσι με αντιμετώπισε η αγάπη Του. Ήρθε μέσα μου ειρήνη και ανάπαυση, ενώ εγώ δεν μπορούσα να εξηγήσω πώς έγιναν όλα αυτά στη ζωή μου. Ενώ πριν ζούσα μέσα στη στενοχώρια και το άγχος, ξαφνικά έφυγε όλο το μεγάλο αυτό βάρος από την καρδιά μου.

Στο μεταξύ εγκρίθηκε η άδεια και άρχισα να πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία των φυλακών. Ο Κύριος συνέχιζε να μου μιλάει, να με βεβαιώνει, να με ενισχύει μέσα στην καρδιά μου.

Είχα δυο φωτογραφίες των παιδιών μέσα στο σάκο μου, που μου είχε στείλει η γυναίκα μου, όμως δεν τις έβγαζα, γιατί πονούσα και στενοχωριόμουν πάρα πολύ. Είχα να τις δω περίπου τέσσερις μήνες. Διαβάζοντας την Αγία Γραφή και με την ηρεμία που έφερε ο Κύριος στη ζωή μου, άρχισα να νιώθω μεγάλη ανάγκη να δω τις φωτογραφίες των παιδιών μου. Τις έβγαλα και τις άφησα δίπλα στο κομοδίνο μου για να τις βλέπω. Ήταν μεγάλος ο πόνος μου για την οικογένειά μου που ήταν μακριά μου. Την ίδια μέρα διαβάζοντας την Καινή Διαθήκη συνάντησα το μέρος που επιγράφεται «Ο Ιησούς Χριστός ευλογεί τα παιδιά». Αμέσως έπεσε το μάτι μου στις φωτογραφίες των παιδιών μου και γονάτισα και είπα: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» με πίστη και ευγνωμοσύνη στον Θεό. Σηκώθηκα από τα γόνατα με χαρά, παρηγοριά και δύναμη που μου έδωσε ο Κύριος στην ψυχή μου.

Όσους ρωτούν και αμφιβάλλουν αν ο Θεός ακούει, ασχολείται, ενδιαφέρεται για εμάς, μπορώ να τους βεβαιώσω με τη δική μου την περίπτωση και τη δική μου τη ζωή ότι και ακούει, και ασχολείται και ενδιαφέρεται προσωπικά και καθημερινά για τον καθένα μας, για τη ζωή μας. Είναι ένας Θεός ζωντανός, προσωπικός, παντοδύναμος, γεμάτος αγάπη, καλοσύνη, κατανόηση και συγχωρητικότητα για κάθε αμαρτωλό άνθρωπο.

Στην εκκλησία των φυλακών πήγαινα κάθε Κυριακή από τους πρώτους με μεγάλη προθυμία. Κάποια Κυριακή ζήτησα να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω. Δεν γνώριζα πολλά πράγματα και ακολούθησα τους κανόνες της εκκλησίας. Εξομολογήθηκα σε άνθρωπο και όχι στον Θεό τον Ίδιο βέβαια, αφού έτσι μου είπαν να κάνω, και όταν ζήτησα να λάβω τη Θεία Κοινωνία, μου είπαν ότι δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω. Για κάθε ανθρωποκτονία που έχω διαπράξει, έπρεπε να περάσουν 17 χρόνια για να έχω το δικαίωμα συμμετοχής μου στο Δείπνο του Κυρίου.

Εκείνη την ώρα, με έναν πρόχειρο υπολογισμό είπα ότι η θρησκεία μας μου επιτρέπει να λάβω Θεία Κοινωνία μετά από 51 χρόνια. Με βεβαίωσαν ότι έτσι ακριβώς είχαν τα πράγματα. Απόρησα μ’ αυτήν την απόφαση και είπα ότι ο ένας από τους δύο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί με το Χριστό μετανόησε, πίστεψε και ο Χριστός τον συγχώρησε αμέσως και δεν του είπε θα σε συγχωρήσω μετά από 17 χρόνια… Αντίθετα του είπε: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον θέλεις είσθαι μετ’ Εμού εν τω παραδείσω» (Λουκάς κγ΄ 43).

Έφυγα, αφού είδα ότι μπροστά μου είχα σενάρια ανθρώπων και όχι την αλήθεια της αγάπης του ζωντανού Κυρίου μας. Γονατιστός κάθε μέρα ζητούσα από τον Θεό να με οδηγήσει στη δική Του αλήθεια, στον πραγματικό Ιησού Χριστό που είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή και όχι της θρησκείας, της εκκλησίας, των παραδόσεων των ανθρώπων.

Εκείνο τον καιρό έκανα μια αίτηση μεταγωγής μου στις φυλακές Τρικάλων. 

Ο εισαγγελέας της φυλακής με διαβεβαίωσε ότι θα γίνει, γιατί και ο ίδιος είναι στην επιτροπή της Κ.Ε.Μ. Όμως ο Κύριος είχε άλλα σχέδια. Πρωινό Μεγάλης Τετάρτης ο υπάλληλος μού ανοίγει το κελί πρωί-πρωί και μου ανακοινώνει ότι φεύγω για τις κλειστές φυλακές στην Κέρκυρα. Στενοχωρήθηκα, γιατί εγώ άλλα περίμενα, αλλά στράφηκα με ταπείνωση και πίστη στον Κύριο και το άφησα το θέμα μου στα χέρια Του, «Κύριε, Εσύ ξέρεις καλύτερα, ξέρεις πού με στέλνεις και γιατί», είπα και ησύχασα. Πραγματικά, ο Κύριός μου και ο Θεός μου είχε δικό Του σχέδιο και γι’ αυτό Τον ευχαριστώ.

Έφτασα στην Κέρκυρα τη Μεγάλη Πέμπτη και μου δείξανε αμέσως το κελί μου. Πραγματικά, όταν μπήκα σ’ αυτό το κελί ψυχοπλακώθηκα. Όμως ο Κύριος με στήριξε πάλι. Μετά από μία εβδομάδα περίπου έψαχνα στο ραδιόφωνο και ο Κύριος το έκανε να συναντήσω μια εκπομπή με ένα κήρυγμα από το Ευαγγέλιο. Θυμάμαι πολύ καθαρά τα πρώτα λόγια που άκουσα: «Ο Θεός σε αγαπάει, όσο αμαρτωλός αν είσαι παιδί μου, ζήτησε το αίμα του Ιησού Χριστού να σε πλύνει, να σε καθαρίσει και ακολούθησέ Τον στη ζωή σου». Η καρδιά μου έγινε κομμάτια. Αμέσως κράτησα τα τηλέφωνα του σταθμού και την επόμενη μέρα πήρα τηλέφωνο και μίλησα με πιστούς ανθρώπους του Χριστού στην Κέρκυρα. Πολύ γρήγορα επέτρεψε ο Κύριος και συναντηθήκαμε με πιστούς ανθρώπους που με επισκέφθηκαν και είδα στα πρόσωπά τους την αγάπη του Κυρίου μας. Τόσοι πολλοί άνθρωποι, άγνωστοί μου μέχρι χθες, με αγκάλιασαν τόσο γρήγορα, με αγάπησαν, με στήριξαν. Ήταν ένα ακόμα θαύμα της αγάπης του Κυρίου στη ζωή μου.

Αμέσως μόλις γνώρισα τους πιστούς μου αδελφούς στην Κέρκυρα, έκανα αίτηση για να με επισκέπτονται κάθε Τρίτη. Ο Κύριος άνοιξε το δρόμο. Ο αδελφός Στέλιος που με επισκεπτόταν, μου μίλησε για την αμαρτία, για τη σωτηρία του Ιησού Χριστού, για την αναγέννηση. Τα δέχθηκα όλα με απλότητα καρδιάς και πίστη.

Τώρα, πραγματικά καταλαβαίνω ότι φυλακισμένος ήμουνα πριν και μάλιστα δούλος της αμαρτίας, ενώ τώρα μέσα στην ανθρώπινη φυλακή είμαι πραγματικά ελεύθερος.

Από τη στιγμή που πήγα με μεταγωγή στην Κέρκυρα, άλλαξε η ζωή μου. Έγινε μέσα μου ανάσταση. Μελετάω την Αγία Γραφή καθημερινά και προσεύχομαι αδιάλειπτα για όλα μου τα ζητήματα. Η ζωή μου άλλαξε, μεταμορφώνεται κάθε μέρα.

Δεν ξέρω αγαπητοί μου, γιατί ο Θεός επέτρεψε να πέσω τόσο χαμηλά και να περνάω αυτή τη σκληρή δοκιμασία. Το μόνο που γνωρίζω και είμαι απόλυτα βέβαιος, είναι ότι αν δεν περνούσα από αυτά τα μονοπάτια, ποτέ δεν θα γνώριζα πραγματικά τον αληθινό Θεό, ποτέ δεν θα ζητούσα με μετάνοια και πίστη να γίνει ο Ιησούς Χριστός Σωτήρας και Κύριός μου και Θεός μου! Έχω καταλάβει ότι αυτή η ζωή είναι πρόσκαιρη και σύντομη. Η άλλη ζωή που μας περιμένει είναι αιώνια, δεν τελειώνει ποτέ και είμαι σίγουρος ότι θα την περάσω μέσα στην ομορφιά και δόξα της Βασιλείας του Θεού, παιδί δικό Του λυτρωμένο και καθαρισμένο από την αμαρτία.

Κάποια μέρα ο Κύριος έστειλε στο κελί μου μια άλλη αμαρτωλή ψυχή, τον Αποστόλη. Ήταν μια ειλικρινής ψυχή και αμέσως άρχισα να του μιλάω για τον Ιησού Χριστό που αναγεννά τον άνθρωπο και τον κάνει καινούριο. Δεν άργησε και αυτή η ψυχή να γονατίσει μαζί μου, να προσευχηθεί στον Θεό διά του Ιησού Χριστού. Ο Κύριος μάς βεβαιώνει στην Αγία Γραφή Του ότι «κάλαμον συντεθλασμένον δεν θα συντρίψει και λινάριον καπνίζον δε θα το σβήσει» (Ματθαίος ιβ΄ 20, Ησαΐας μβ΄ 3).

Η ημέρα μου περνούσε και περνάει εδώ στη φυλακή με μελέτη της Αγίας Γραφής και με συνεχή προσευχή. Όταν βγαίνω στο προαύλιο της φυλακής, μιλάω στους συγκρατούμενούς μου για τον Ιησού Χριστό, για όλα όσα έχει κάνει στη ζωή μου. Ταυτόχρονα ο Κύριος με δυναμώνει με δικές Του επεμβάσεις και θαύματα μέσα στη ζωή μου καθημερινά. Πριν από λίγο καιρό κάποιος κρατικός νομικός λειτουργός ζήτησε να με δει να κουβεντιάσουμε για τις συνθήκες στις φυλακές και ξαφνικά ανακάλυψα ότι είναι πιστός άνθρωπος του Θεού και αρχίσαμε μια πνευματική κουβέντα που με γέμισε χαρά και ευγνωμοσύνη στον Κύριο για το δώρο Του. Αυτός ο πιστός άνθρωπος μου θύμισε τα λόγια του Κυρίου μας ότι «τα πάντα συνεργούν στο αγαθό γι’ αυτούς που αγαπούν το Θεό» (Ρωμαίους η΄ 28) και με παρηγόρησε.

Θέλω μέσα από αυτές τις γραμμές της ομολογίας μου να ευχαριστήσω θερμά όλη την οικογένειά μου και ιδιαίτερα τον πατέρα μου και τη γυναίκα μου, αλλά και όλους όσους στάθηκαν κοντά μου, με στήριξαν, αλλά στηρίζουν και την οικογένειά μου. Ο Κύριος τους γνωρίζει και θα τους το ανταποδώσει εκατονταπλάσια, όπως το υπόσχεται. Το μόνο που μπορώ εγώ να κάνω, είναι να προσεύχομαι εδώ που είμαι ο Κύριος να τους ευλογεί πλούσια και να τους οδηγήσει στην αλήθεια του δικού Του δρόμου.

Θέλω ειλικρινά συντριμμένος να ζητήσω από την καρδιά μου συγγνώμη από τις οικογένειες αυτών που δεν είναι πια στη ζωή! Ο Κύριος να τους παρηγορεί και να αναπληρώνει το μεγάλο κενό της απώλειας των αγαπημένων τους και να μας αξιώσει μια μέρα να βρεθούμε όλοι μαζί στην αιώνια Βασιλεία Του.

Θέλω ακόμα από τις σελίδες αυτές να καλέσω τον κάθε αγαπητό μου αναγνώστη να ζητήσει με ταπείνωση, μετάνοια και πίστη από τον Ιησού Χριστό να τον καθαρίσει με το πολύτιμο αίμα Του, να τον οδηγήσει στην αλήθεια που σώζει, που λυτρώνει, που μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Να γίνει ο Κύριός του και ο Θεός του και να του χαρίσει τη δύναμη του Πνεύματός Του που αλλάζει, μεταμορφώνει, αναγεννά τον άνθρωπο. Ας μην καθυστερήσει κανένας, ας μην αναβάλει για άλλη φορά. Η δική μου περίπτωση είναι ένα ζωντανό παράδειγμα, μια τρανή απόδειξη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο αναστημένος ζωντανός Σωτήρας, Λυτρωτής, Κύριος, που μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο της αμαρτίας και να τον φέρει από το σκοτάδι στο φως και από το θάνατο στη ζωή!

Αυτή η ομολογία γράφτηκε για να δοξαστεί ο Θεός και για να γνωρίσει κάθε ειλικρινής ψυχή ότι:

«Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε

τον Υιόν Αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας

ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον»

και «πας όστις αν επικαλεσθή

το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθή» 

Με αγάπη μέσα από τη λυτρωμένη καρδιά μου,
Ηλίας.

Πνευματικές Εκδόσεις

ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ -ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ.